Het avontuur ligt te wachten op de Halve Maen in de haven van Volendam n

Nostalgisch schip keert terug

Vorige week woensdag, in de vroege avond, fungeerde de haven van Volendam als decor voor een nostalgisch schouwspel. Het 17e-eeuwse handelsschip de Halve Maen kwam binnenvaren en dat zorgde – logischerwijs – voor een hoop bekijks. De replica van het voormalig VOC-schip zal in ieder geval tot eind september in onze gemeente te bewonderen zijn, maar de hoop is dat daar nog een maandje aan vast geplakt kan worden. In samenwerking met verschillende lokale ondernemers wordt op het prachtige schip de komende weken een hoop interessants en gezelligs georganiseerd.
Door Kevin Mooijer

Even terug in de tijd, want het is aannemelijk dat het originele schip omstreeks 1605 in Edam gebouwd werd, om het vervolgens af te laten bouwen in Amsterdam. ,,In die tijd werden bijna al dit soort schepen in Edam geproduceerd”, aldus Arthur de Rooij, projectmanager van de Halve Maen. ,,Het vaartuig heeft een lengte van 22 meter, een laadvermogen van 80 ton en had tussen de zeventien en twintig bemanningsleden aan boord.”

[ads id=66]

De Halve Maen werd gebouwd als handelsschip, maar heeft in haar actieve bestaan meerdere doeleinden gediend. ,,De eerste opdrachten van het schip betroffen de houthandel in Scandinavië. Via de Oostzee voer de Halve Maen heen en weer naar de Nederlandse havens om hout te importeren. Voor die tijd was het met haar drie masten een zeer snel schip.”
De potentie om verder dan de Europese wateren te varen werd al gauw waargemaakt. ,,Henry Hudson werd in 1609 tot piloot (destijds nog geen kapitein, red.) van de Halve Maen benoemd. Aan de Engelse zeevaarder en zijn crew de taak om de kortste route naar Indonesië te vinden. Hij had zijn zinnen gezet op een route die door Amerika zou leiden.”
Na de Hudson River een tijdje te hebben gevolgd ontdekte hij dat er geen rivier dwars door Amerika leidde en besloot hij aan te meren in de haven van Manhattan. ,,Voor ons is het onvoorstelbaar, maar in die tijd waren ze gewoon met zeventien man drie of vier weken op zee, in de hoop doorgang naar een handelsland te vinden. Helaas hadden ze nog geen Google Maps”, lacht Arthur.
Toch was de reis absoluut niet voor niks geweest. ,,Deze reis gaf de aanzet tot de stichting van de kolonie Nieuw-Nederland en de nederzetting Nieuw-Amsterdam, het huidige New York. Hiermee opende de Halve Maen de handel met Amerika.” In de daaropvolgende periode werd het handelsschip gekocht door de VOC. ,,Als VOC-schip van de Kamer van Amsterdam diende het in de Inter-Aziatische handel, dat luister gaf aan de Gouden Eeuw. De doorgang naar Indonesië werd uiteindelijk via Brazilië en Madagaskar gevonden.

‘Voor ons is het
onvoorstelbaar,
maar in die tijd
waren ze gewoon
met zeventien man
drie of vier weken
op zee, in de hoop
doorgang naar een
handelsland te vinden;
helaas hadden ze nog
geen Google Maps’

De Halve Maen voer meerdere malen naar de andere kant van de wereld, heeft een bijzonder rijke geschiedenis en is tevens de enige zekerheid wanneer men de vroege geschiedenis van Nederland wil verbinden met Amerika en een aantal Aziatische landen.”
Ruim vierhonderd jaar later is het mogelijk om van dichtbij te aanschouwen wat Henry Hudson en zijn bemanning meemaakten. Aan boord van de Halve Maen zie je met je eigen ogen waar de ontdekkingsreizigers sliepen, werkten en aten. De komende weken is de Halve Maen hoe dan ook het middelpunt van de aandacht in de haven van Volendam. ,,Het geeft een bijzonder gevoel om over zo’n nostalgisch schip te lopen. Geïnteresseerden hebben de mogelijkheid om het complete schip zelf te ontdekken. Via de website www.halvemaen.nl kan men voor € 6,50 (kinderen tot 14 jaar voor € 4,-) een ticket kopen om het schip op een gewenst moment te komen bezichtigen. Het avontuur ligt te wachten.”

In verband met de RIVM-richtlijnen zijn de rondleidingen op het schip voor onbepaalde tijd stopgezet. Wel is het mogelijk om op eigen houtje het schip te bezichtigen. ,,Door het hanteren van deze werkwijze voorkomen we dat mensen in groepen bij elkaar komen te staan. Tevens zijn mondkapjes niet verplicht bij een bezoek aan de Halve Maen. We doen er alles aan om de veiligheid van onze bezoekers te waarborgen.”
Het management van de Halve Maen heeft de handen ineen geslagen met verschillende ondernemers op de Volendamse dijk. ,,Het schip ligt in jullie haven, dus samenwerkingen met lokale ondernemers liggen voor de hand. Een leuk voorbeeld van deze verbindingen is de mogelijkheid om ’s avonds een borrel te drinken op het dek van de Halve Maen.  Wat is er mooier dan een lekker wijntje of een lokaal biertje te drinken op een authentiek schip dat historie ademt? Op onze website staat meer informatie en we hopen de komende weken veel Volendammers te mogen verwelkomen op de Halve Maen!”

 

Piet jaagt zijn droom na in Oostenrijk, Jacqueline in Volendam n

Studio Foto Blaauw maakt doorstart

Al ruim veertien jaar is Studio Foto Blaauw een begrip in Volendam. Voor alles dat met fotografie te maken heeft, ben je bij Piet Blaauw (60) en Jacqueline ten Have (40) aan het juiste adres. Of je nu op zoek bent naar een authentieke fotolijst, je een workshop fotografie wilt volgen of je juist wilt leren hoe je foto’s het mooiste kunt bewerken, bij Studio Foto Blaauw is alles mogelijk. Hoewel de populaire studio achter de schermen een grote verandering doormaakt, zullen klanten dezelfde kwaliteit aangeboden krijgen als die ze altijd al gewend waren. Op 1 september aanstaande draagt Piet het stokje definitief over aan Jacqueline, om vervolgens zijn langgekoesterde droom na te jagen.
Door Kevin Mooijer

Piet Blaauw en Jacqueline ten Have zijn onderhand niet meer weg te denken uit de lokale fotografiewereld. ,,Veertien jaar geleden begon ik de studio in Volendam aan de Prins Bernhardlaan”, licht de Monnickendammer toe. ,,Voor die tijd had ik al fotostudio’s gehad in Amsterdam-Noord en Monnickendam, maar ik was op zoek naar een grotere ruimte. Veel van mijn klanten kwamen uit Volendam, dus toen deze ruimte op mijn pad kwam, was de knoop snel doorgehakt.”
Direct na opening van de studio in Volendam ging Jacqueline ten Have aan de slag ter ondersteuning van Piet. ,,Ik begon als parttimer bij de gloednieuwe fotostudio, maar dat werd al gauw een fulltime functie”, herinnert Jacqueline zich. ,,Inmiddels ben ik al acht jaar mede-eigenaar van Studio Foto Blaauw. Het kan vreemd lopen.”

‘Ik kan me geen
waardiger opvolger
voorstellen dan Jacqueline’

[ads id=66]

Het door de wol geverfde duo staat momenteel voor de grootste verandering die ze in het veertienjarige bestaan van de studio hebben doorgemaakt. ,,Jacqueline heeft me onderhand op alle vlakken ingehaald”, lacht Piet. ,,De tijd is voor haar aangebroken om de studio alleen te gaan runnen. Ik kan me geen waardiger opvolger voorstellen dan Jacqueline.”
Op 1 september vertrekt Piet naar Oostenrijk om zijn leven daar voort te zetten. ,,Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik nog een keer een carrière-switch zou moeten maken”, aldus de zestigjarige fotograaf. ,,Ik wil voorkomen dat ik straks op mijn sterfbed lig en spijt heb omdat ik mijn hele leven hetzelfde heb gedaan. Vandaar dat ik een woning en drie appartementen in het pittoreske Bad Kleinkirchheim gekocht heb. De appartementen ga ik verhuren en de woning zal ik zelf betrekken. Ik woon volgende maand dus in een prachtig, natuurrijk gebied, vlak bij een indrukwekkende skipiste. Hoe mooi wil je het hebben?”
Uiteraard verliest Piet zijn grote passie niet uit het oog. ,,De fotogenieke omgeving waar ik kom te wonen, biedt een mooie kans om fotografiecursussen aan te bieden voor de Nederlandse markt. De cursussen zullen een week duren en kunnen in combinatie met de huur van een comfortabel appartement geboekt worden. Dat kan natuurlijk ook los van elkaar, maar die plannen worden binnenkort uitgerold. De websites worden momenteel gebouwd. Geïnteresseerden kunnen vooralsnog mijn Facebookpagina Piet Blaauw in de gaten houden voor updates.”

‘De fotogenieke omgeving
waar ik kom te wonen,
biedt een mooie kans
om fotografiecursussen
aan te bieden voor
de Nederlandse markt’

Vanaf 1 september gaat Jacqueline de studio zonder Piet runnen. ,,Het deels nieuwe team en ikzelf kunnen niet wachten om Volendam en omstreken van waardevolle foto’s en educatieve cursussen te voorzien. Vanwege het coronavirus hebben we helaas nog even moeten wachten met het inwerken van de nieuwe krachten, maar zeer binnenkort kunnen we gelukkig starten.” Zoals men gewend is zal de naam van Studio Foto Blaauw ongewijzigd blijven. ,,Het is natuurlijk een vertrouwde naam waar de mensen bekend mee zijn, dus ik zie geen reden om de naam van de studio te wijzigen.”
Onder leiding van Jacqueline zal de fotostudio wat subtiele innovaties doorvoeren, te beginnen met een gloednieuw online fotobewerkings- en ontwikkelingssysteem. ,,Sinds kort bieden we de mogelijkheid om online, vanaf je mobiele telefoon foto’s te bewerken en bij ons af te laten drukken. Je kunt gewoon thuis, vanuit je luie stoel, inloggen in ons systeem en gebruik maken van de bewerkingstools en professionele printer.”
Het gebruiksvriendelijke systeem biedt de mogelijkheid om via de website www.shops.photoprintme.com (of onderstaande QR-code) in te loggen. ,,Je selecteert de foto’s die je wilt laten afdrukken, stuk voor stuk kun je de foto’s nog zoals je bijvoorbeeld van Instagram gewend bent bewerken, je kiest een afdrukformaat en je klikt op ‘afdrukken’. Vervolgens staan de foto’s in onze nieuwe printer. Wij drukken je foto’s dan in hoogwaardige kwaliteit af. Zo zijn de wachtrijen voor de oude printer verleden tijd. Het is nu alleen nog een kwestie van even de foto’s ophalen in de winkel.”

‘Klanten verlaten
onze studio altijd met
een glimlach. Dat vind
ik het mooiste aspect
van mijn baan’

,,Klanten verlaten onze studio altijd met een glimlach. Dat vind ik het mooiste aspect van mijn baan. Wij handelen niet in materiaal, maar in herinneringen. Het kunnen positieve of emotionele aandenkens zijn. De foto’s die mensen bij ons laten maken of afdrukken zijn belangrijk voor hen. Daarom zorgen wij dat we de best mogelijke service bieden.”
Studio Foto Blaauw biedt een breed assortiment aan services. ,,Men kan bij ons terecht voor portretfotografie, trouwerijenfotografie, pasfoto’s, fotografiecursussen voor beginners en voor gevorderden, masterclasses, schoolfotografie, productfotografie, evenementenfotografie, privécursussen, fotobewerkingscursussen met programma’s als Photoshop en Lightroom, we bieden hulp en workshops voor bedrijven om hun social media een meer professionele uitstraling te geven en we verkopen fotolijsten in alle soorten en maten. Daarnaast hebben we een computergestuurde passe-partout snijmachine. Deze snijdt ieder gewenst passe-partout en biedt tevens de mogelijkheid om teksten mee te drukken. Op deze manier maak je een fotolijst of fotocadeau nog persoonlijker.”
Jacqueline kijkt uit naar het nieuwe hoofdstuk in de fotostudio. ,,Op dit moment vind ik het vooral heel spannend om het zonder Piet te moeten gaan doen, maar ik heb er zeker zin in. Het nieuwe team brengt natuurlijk een hoop positieve energie met leuke vernieuwingen en een andere kijk op bepaalde ontwikkelingen. We gaan zorgen dat Studio Foto Blaauw een mooie update door gaat maken.”
Zoals men gewend is zal de Monnickendamse vooral als fotografe en bewerker blijven werken, maar daarnaast gaat ze haar tijd besteden aan het inwerken van het nieuwe team. ,,De klanten kunnen dezelfde kwaliteit verwachten als die ze altijd al van ons gewend waren.” Ze lacht: ,,Piet gaat zijn droom najagen in Oostenrijk, maar Volendam is nog lang niet van mij af.”

Foto: Marco Bakker

Johan Bond neemt zijn levenslessen mee en draagt ze uit

Van de school naar een b&b in Friesland

Veertig jaar lang zette Johan Bond (62) zich in voor het onderwijs in Volendam. Langdurig was hij het boegbeeld van groep 8 van de J.F. Kennedyschool en St. Petrusschool. De laatste jaren leidde hij als directeur ’t Kofschip op de Broeckgouw. Een periode waarin hij onder meer actief bijdroeg aan de komst van een schoolbibliotheek, een ‘groen plein’, een plusklas voor hoogbegaafden en bijzonder goede resultaten behaalde. Mede door de huidige pandemie ging onlangs versneld een langgekoesterde wens van Johan in vervulling. Hij verkocht zijn huis in Volendam en startte zijn eigen bed & breakfast. De Nivo zocht hem op in zijn nieuwe woonplaats, Makkinga, in Friesland.
Door Laurens Tol

,,Kijk daar zie je er één en daar nog één. Dat is een witte wallaby. Je vertelt mensen er wel over dat ze hier zitten en dan denken ze waarschijnlijk: ‘Ja, hij kan het mooi vertellen’. Maar als ze dan hier komen, zien ze dat deze buideldieren hier werkelijk rondlopen. Echt heel bijzonder”, vertelt Johan lopend door zijn nieuwe achtertuin, die meer weg heeft van een bos. Aan de rechterkant van zijn erf grenst een uitgestrekt weiland. De namiddagzon verlicht een boerderij in de verte. Links ligt een bos van Staatsbosbeheer, afgescheiden door een smal slootje. Het contrast met de drukte in de Randstad is groot.

[ads id=66]

,,Mijn vriendin Ina en ik zijn nu een tijdje samen. Op een gegeven moment ga je dan praten en checken bij elkaar: wat is je verlangen? Beiden kwamen we op: samen iets maken. Toen gingen we zoeken en nadenken. Want er moest wel eerst een huis verkocht worden. Je kunt niet ‘en, en’ doen. Deze woning was de eerste die we tegenkwamen, maar leek boven ons budget. We zochten door en kwamen toch iedere keer weer op dit huis terug. Het idee ontstond om mijn huis te verkopen. Dat doe je niet zomaar, want ik woonde er toch al heel lang en maakte er veel mee. Het ging snel. Vorig jaar oktober verkocht ik het en toen konden we dit onderkomen kopen.”

Hartproblemen
Vanwege hartproblemen kon Johan al enige tijd niet meer voltijds zijn functie als schooldirecteur uitoefenen. In eerste instantie reed hij nog vaak op en neer van Makkinga naar Volendam, een slordige twee uur. Totdat het nieuwe coronavirus de wereld platlegde en hij thuis kwam te zitten. Vanaf dat moment deed hij zijn werk vanuit Friesland. Uiteindelijk nam hij onlangs zelf het besluit om vervroegd met pensioen te gaan. Na veertig dienstjaren vertrok meester Johan met stille trom. ,,Dat had ik natuurlijk liever anders gezien. Collega’s uit mijn team belden me ook. Die vinden dit verschrikkelijk. Ze willen erg graag een afscheid, omdat het niet ‘af’ is zo. We gaan kijken of dit na de vakantie lukt.”
Het lag niet meteen voor de hand dat Johan onderwijzer zou worden. De eerste jaren van zijn leven woonde hij in Dieren, op de Veluwe. Daar ontstond zijn grote bewondering voor de schoonheid van de natuur, die zich uitte in een wens om boswachter of dierenarts te worden. Daarnaast trok een dienstverband bij de politie hem aan, om te kunnen bijdragen aan meer rechtvaardigheid in de wereld. Uiteindelijk koos Johan toch voor het onderwijs. Hij schreef zich in voor de opleiding ‘Leraar Aardrijkskunde’ aan de VU. Tevergeefs, omdat hier te veel aanmeldingen voor waren. Zijn tweede optie was de Pedagogische Academie (PA), waar hij wel meteen kon beginnen. Hij kon zich gaan storten op het onderwijzerschap.

‘Het grappige is
dat ik eigenlijk
heel bang was
om in het openbaar
te spreken’

,,Het grappige is dat ik eigenlijk heel bang was om in het openbaar te spreken. Ik was echt een verlegen jongetje. Iemand zei tegen mij: ‘Ga jíj het onderwijs in?! Dan moet je voor een groep staan en dát met jouw verlegenheid…’. Ik zei: ja, want je zwakke punten moet je soms aanpakken. Ik ben het gaan doen en het viel achteraf wel mee. Er zaten maar liefst vijftien Volendammers op de opleiding, waaronder Loek Kras en Evert Kroon. In 1980 kreeg ik mijn eerste volledige baan op de J.F. Kennedyschool. Dan sta je voor de klas en dan begin je gewoon. Je moet wel eerst het vak leren. Je komt van de PA en kent de theorie wel, maar de praktijk niet. Bij het stage lopen leer je het ook niet. Als onderwijzer moet je flexibel zijn, inlevingsvermogen hebben, contact kunnen onderhouden met collega’s, enzovoorts. Het is net als met autorijden, een kwestie van veel doen.”
Johan werkte vele jaren op de Kennedyschool en ging er op den duur tot het meubilair behoren. Hij bewaart met name dankbare herinneringen aan het oude gebouw aan de Saturnusstraat. Daar vroeg de juffrouw van groep 3, die lesgaf aan de andere kant van de school, hem soms of hij iets zachter kon praten. Door zijn enthousiasme werd zijn stemgeluid harder en gonsde daardoor door het gebouw. Deze locatie had zijn beperkingen, maar ademde daardoor wellicht een bijzondere sfeer. Johan voelde zich als leraar verbonden aan groep 8. Het jaarlijks opvoeren van de musical en het schoolkamp, het leverde hem een schat aan onvergetelijke momenten op.

Kamp
,,Ik weet nog dat we tegen de leerlingen op kamp zeiden: om 0.00 uur aantreden in badkleding. Het was nat, koud en helemaal niet leuk, maar ze stonden er wel. En dan ineens gingen alle lampen aan en dan stond ik met een camera een foto van iedereen te maken. Er gingen met kamp ook zakken vol met eieren en poedersuiker mee. Laatst haalde iemand dat nog bij mij aan, op het online netwerkplatform LinkedIn. De kinderen namen dit soort dingen zelf ook mee en dan ontstond er soms een gevecht tussen de meester en de leerlingen. Nu zou dit niet meer kunnen. Het mag niet meer. Ik kreeg op kamp ook nog een keer te maken met de politie. Ik was verkleed en bewoners hadden mij als ‘verward persoon’ gemeld. Toen ik uitlegde wat ik aan het doen was, mochten we doorgaan.”
Tijdens een ander kamp werd Johans groep door de leiding van een protestants-christelijke schoolklas aangezien voor ‘satan’ en ‘de duivel’. Met deze kinderen ging ook een predikant mee, die elke dag voorging in gebed. Toen Johan vroeg of deze groep zin had om tegen zijn leerlingen te voetballen, kreeg hij nul op het rekest. Dat wil niet zeggen dat de Volendamse leraar op een katholieke school niets met religie deed. Jarenlang begeleidde hij zijn klassen bij het Heilig Vormsel. Johan zegt dat na het ontvangen van dit sacrament meestal ‘de geest over de klas kwam’. De leerlingen waren daarna anders en gingen toeleven naar het einde van hun basisschoolperiode. Naast het kamp was de schoolmusical daarbij altijd belangrijk.
,,Het verdelen van de rollen was een heel psychologisch spel. Je moest zorgen dat iedereen iets speelde dat bij hem of haar paste. Soms moest ik daardoor ook rollen erbij schrijven, veranderen of aanpassen. Het moest natuurlijk gewoon goed, maar het was prachtig om te doen. Gelukkig lukte mij het altijd wel om iedereen tevreden te laten zijn met zijn aandeel in de musical.”

‘Dan moet je tegen
je jonge kinderen
gaan vertellen
dat hun moeder
gaat overlijden’

Leven en dood, ze spelen zeker ook in het werk en privéleven van een onderwijzer een rol. Johan heeft altijd geprobeerd zich kwetsbaar op stellen door persoonlijke informatie met zijn leerlingen te delen. Het maakt volgens hem de band tussen leerling en leraar sterker. Zijn klas kon daardoor intens meeleven met hun meester toen zijn eerste kind overleed. Bij de begrafenis stonden de leerlingen op het kerkhof in een haag het ‘Onze Vader’ te bidden. Dit maakte grote indruk op Johan. Toen zijn tweede dochter Celine geboren werd, kwam zijn toenmalige klas ook op kraamvisite. Een groot compliment dat hij ooit van zijn directeur kreeg is: ‘Je weet altijd op het randje te zitten. Je bent net niet hun vriend, maar hebt wel elk jaar weer een bijzondere band met je klas.’
Een andere ingrijpende gebeurtenis in Johans leven is het overlijden van zijn vrouw Margriet. Dit stelde hoge eisen aan hem. Persoonlijk en als vader van twee jonge dochters. ,,Er was borstkanker geconstateerd. Daarna gingen we een traject in van negen maanden onderzoek, operatie en behandeling. Intussen werk je gewoon door. Op een gegeven moment kregen we dus de boodschap te horen dat Margriet zou gaan overlijden. Ik was zo plichtsgetrouw dat ik er moeite mee had om te vragen of ik minder kon werken om voor haar te zorgen. Het ging allemaal zo snel. Op een gegeven moment dacht ik: is dit nou werkelijk? Dan moet je tegen je jonge kinderen gaan vertellen dat hun moeder gaat overlijden. Je weet dat het moment gaat komen en achteraf hebben we het op een heel goede manier gedaan samen. Het is mooi dat we nog altijd kunnen uitdragen waar mijn vrouw voor stond.”

Roofbouw
Om zo goed mogelijk voor zijn jonge dochters Celine en Marinde te kunnen zorgen, regelde hij dat zij werden ondergebracht op de J.F. Kennedyschool. Dit verlichtte de situatie iets. Al bleef het op vele fronten een zware periode voor Johan. ,,Het leven gaat door en dat is soms keihard. Je wilt én je werk goed doen, én kinderen goed opvoeden. Daarbij ging ik ook nog opleidingen volgen. Nu zie ik in, dat ik roofbouw op mijn lichaam heb gepleegd in die jaren. Ik wilde te veel goed doen. Daar moet je veel voor betalen en dat eist nu nog zijn tol. Maar je moet er ook van leren.”
Tijdens deze zware periode had Johan meer dan genoeg tijd om na te denken. Hij kwam tot het inzicht om langgekoesterde wensen niet meer eindeloos uit te stellen. ,,Mijn vrouw had zoveel geleerd. Ze was een lopend woordenboek in haar vakgebied. Toen ze overleed, dacht ik: daar gaat al die kennis. Ter eer en glorie van wat? Je bos bloemen wordt echt niet groter aan het eind. Het kan zo voorbij zijn. Je moet proberen om te genieten en voor mij is dat rust en niks moeten. Wat ik dus heb geleerd in al die jaren, is dat morgen en later niet bestaan. Het gaat om nú. Daar komt ook het idee voor ons nieuwe huis vandaan en het hier uitnodigen van mensen. We hebben al prachtige gesprekken gehad. Mensen verklaren je voor gek als je je huis gaat verkopen, maar degenen die hier te gast waren, begrijpen wat ik bedoel. De rust die je hier vindt, is prachtig.”

‘Het gaat om nú’
Het ontvangen van gasten bevalt Johan en Ina goed. Daarom zijn zij een bed & breakfast begonnen. Achter hun eigen huis staat een gastenverblijf dat van alle gemakken is voorzien. Johan heeft er allerlei plannen mee. ,,We zijn het precieze concept nog aan het zoeken. We zijn bezig met een website en zitten al op social media. Inmiddels hebben we hier al een verscheidenheid aan gasten gehad. Ik zou ook graag wat willen doen met ‘coaching’, waar ik veel opleidingen voor volgde. Stel dat mensen om wat voor reden dan ook willen ‘bijtanken’, dan kan dat hier. Ze kunnen dan ook met mij afspreken om te praten. Ik kan dan eventueel een luisterend oor bieden. Maar gewoon wat gaan fietsen of wandelen kan natuurlijk ook.”
Veertig jaar onderwijs, het bracht Johan veel. Hij deed een schat aan kennis op en kwam in contact met een groot aantal mensen. Het bracht hem ook tot het directeurschap van ’t Kofschip, waar hij weer een andere kant van zichzelf leerde kennen. Zijn ervaring zou hij willen delen door leraren te begeleiden, maar hij wil eerst genieten van de rust. ,,Voor je het weet, zit je de hele week weer vol. Dus daarom doe ik rustig aan, maar lang stilzitten kan ik toch niet goed. De laatste jaren kon ik mij niet meer volledig inzetten voor mijn werk. Ik had minder energie vanwege mijn hartproblemen. Daardoor ben ik soms geneigd om te onderschatten wat ik bijgedragen heb in al die jaren. Terwijl ik wel denk dat ik van waarde ben geweest. Soms mag ik best met tevredenheid terugkijken”, besluit hij bescheiden.

Band wil ‘Aard van het beest’ nog één keer uitvoeren

3JS willen ook voor Volendamse jeugd spelen

Uitgerekend in het jaar dat hun nieuwe album (‘De aard van het beest’) op nummer één binnenkwam in de Album Top 100, werd de evenementenbranche, sterker nog een groot deel van de wereld, tot stilstand gebracht. Creatief als ze zijn, bedachten de 3JS – ze waren nog maar een maand onderweg met hun nieuwe theatertour – een andere manier om hun liedjes aan de man, vrouw én kinderen te brengen. Door ze in een studioruimte live te spelen en zo de huiskamer in te streamen. Daar kwamen veel positieve reacties op. Nu er eindelijk iets meer mag, traden ze acht keer met ‘Het beest uitgekleed’ op in De Jozef en inmiddels zijn ze met deze uitgeklede show het land in getrokken. In oktober willen ze in eigen dorp (PX) nog één keer de grote show uitvoeren zoals vóór corona. Oók voor de jeugd onder 16 jaar, waaronder het album zeer geliefd is.
Door Eddy Veerman

,,We waren verschrikkelijk blij dat we onlangs, na de versoepelingen, weer in De Jozef konden spelen, ondanks alle op dat moment nog gaande malaise in de evenementenbranche”, begint Jan Dulles. ,,We speelden voor het eerst weer in een theater, maar wel in een uitgeklede versie, alleen met basgitaar en piano. Met een mooi repertoire en dan raak je op een gegeven moment zo op elkaar ingespeeld, dat was heerlijk om weer mee te maken na een ‘vakantie’ van vier maanden. Ik sprak mensen die zelfs drie keer zijn geweest of die het ‘het mooiste optreden ooit van de 3JS’ noemden. Het was zo intiem, je kon een speld horen vallen in De Jozef… en dat is nog nooit gebeurd. Dat is het enige voordeel van het coronaverhaal, dat mensen in een klein gezelschap toch gezellig en tegelijkertijd intiem een concert kunnen volgen. In het weekeinde waarin anders kermis zou zijn, doen we er nog twee.”

[ads id=66]

‘Dat is het enige
voordeel van het
coronaverhaal,
dat mensen in een
klein gezelschap
toch gezellig en
tegelijkertijd intiem
een concert kunnen volgen’

Afgelopen week stonden de mannen in Alkmaar en Hoofddorp. Het theaterseizoen kent normaal gesproken nog pauze, maar dit zijn theaters die speciaal een zomerprogramma hebben georganiseerd, om weer verbinding te maken met het theaterpubliek. Er staan nog vier theateroptredens gepland, daar komen ongetwijfeld nog wel shows bij, als andere theaters ook de deuren weer openen. We doen dan twee shifts per avond, zodat er in totaal 300 mensen kunnen komen. Beide optredens duren dan een uur en een kwartier, dus dat is best pittig voor ons.”
,,Maar in deze tijd moet je creatief denken over wat we kunnen doen, om mensen te enthousiasmeren om in het najaar toch naar ons te komen kijken. Zo kwam ook het idee om in eigen dorp een keer de complete bandshow, mét het decor, te doen. In de PX kunnen 200 mensen zitten en dan zetten we, om te beginnen op zondag 11 oktober, de show neer die we hebben moeten afbreken in maart. Dan kunnen we ‘De Aard van het beest’ toch nog een keer spelen. Uniek dus. We beginnen met één show, misschien volgt er nog één én we zijn van plan om een show voor de kinderen onder de 16 – dan mogen er wellicht meer in – te doen, mogelijk op een zaterdagmiddag.”
,,Het is heel bijzonder om te merken hoe de jeugd deze nieuwe liedjes meezingt. Daar worden we erg gelukkig van. Vooral in Volendam is dit album na Watermensen het meest succesvolle album, nu al, gebleken. Die feedback krijgen we ook van de fans. Dat mensen op vakantie het album hebben aangezet en eenmaal terug pas weer uit hebben gedaan. Met die insteek is het album ook gemaakt.”

‘Het is heel bijzonder
om te merken hoe de
jeugd deze nieuwe
liedjes meezingt’

,,‘Het kind in mij’, onze nieuwe single, wordt op de radio ook veel gedraaid. We hadden natuurlijk heel graag met deze liedjes alle theaters in gegaan en er stond ook een clubtour op het programma. In deze tijd moeten we maar relativeren, koesteren wat je hebt en wat je hebt bereikt. Soms vraag je je wel eens af: komt het ooit goed en gaan we nog optreden voor volle zalen of op festivals? Ik mag hopen van wel. Dit jaar moeten we gewoon afschrijven. Die clubs hebben het momenteel ook heel moeilijk. Neem de geluidsbedrijven, zalen als Paradiso, die zeker weten dat ze dit jaar niet meer open kunnen gaan. Festivals, die al kaartjes verkopen voor volgend jaar, terwijl ze eigenlijk niet weten of ze dan wel in volle bezetting draaien kunnen.”
,,Met dit album en deze nummers hadden we op festivals kunnen knallen. Als dat het volgend jaar niet is, dan maar het jaar er op. We komen nu op plekken te spelen, waar je anders nooit zou komen. Nieuwe initiatieven zoals ‘De Tuin van 2020’, Dinnershows, of een Open Lucht-optreden op een veld waar alleen maar stoeltjes staan, dat is tóch wel mooi. Ik denk dat – als de restricties er niet meer zijn – die optredens er voor altijd zullen blijven. Dan kunnen ze tenminste wél geld verdienen. Net als de terrassen hier op de loswal onder aan de dijk, die erbij zijn gekomen. Dat gaat waarschijnlijk nooit meer verdwijnen. Ik kan niet afwachten tot we ook dáár volgend jaar een gigantisch optreden kunnen geven.”