Volendammer Neal Keijzer haalt finish van loodzware triatlon op Hawaï en boekt historische prestatie
n
‘Ik leef nog, maar het was niet best’
Het WK Ironman op Hawaï staat wereldwijd bekend als een van de meest uitdagende triatlons ter wereld. Neal Keijzer kan er inmiddels over meepraten. Afgelopen weekend mocht hij als eerste Volendammer ooit meedoen aan het loodzware kampioenschap. En dat heeft hij geweten. Na 3,86 kilometer zwemmen, 180,2 kilometer fietsen en 42,2 kilometer hardlopen arriveerde Keijzer in een tijd van 10 uur, 54 minuten en 51 seconden bij de finish in Kailua-Kona. Achteraf was hij niet optimaal tevreden met dat resultaat, maar gezien de omstandigheden tijdens de race is het al een mirakel dat hij überhaupt de eindstreep heeft gehaald. Het is een unieke prestatie in de geschiedenis van de Volendamse sport. De verslaggever van Nieuw-Volendam zocht via FaceTime contact met de 34-jarige triatleet en blikte met hem uitgebreid terug op het avontuur op Hawaï. ,,Ik leef nog. Maar het was niet best…”
VRIJDAG 6 OKTOBER
Het is laat in de middag als Neal samen met zijn gezin en ouders arriveert in een vakantiehuis op Hawaï, op drie kwartier rijden van de startstreep van de triatlon in Kona. ,,We zouden eigenlijk donderdag al aankomen, maar we hadden wat vertraging op Schiphol”, blikt Neal terug. ,,Daardoor misten we onze aansluitende vlucht in Los Angeles en zijn we daar in een hotelletje gedropt. De volgende ochtend waren we om vijf uur alweer op pad om door te reizen. Na zes uur vliegen konden we in Kailua onze huurauto oppikken en zijn we naar ons vakantiehuis gereden, met uitzicht op een golfbaan. Ik kan zelf niet golfen, maar het is wel lekker rustgevend. We zijn blij dat we op de plaats van bestemming zijn.”
‘Ze noemen het
dan wel de Stille Oceaan,
maar hij is helemaal
niet zo stil’
ZATERDAG 7 OKTOBER
Het is exact een week voor de triatlon, waar Neal al twee maanden naartoe leeft. ,,Het is hier twaalf uur later en veel warmer dan in Nederland”, vertelt de tegelzetter van beroep. ,,Je kunt je dus wel voorstellen dat we flink moeten acclimatiseren. Vooral m’n dochtertje van één jaar moet behoorlijk wennen en heeft moeite met doorslapen. Ik verwacht de komende dagen een aantal korte nachtjes…”
ZATERDAG 14 OKTOBER
03.30 uur:
De wekker gaat. Neal schrikt wakker en voelt de adrenaline meteen door zijn lichaam stromen. Vandaag is D-day, de dag van de triatlon. Afgelopen augustus kwalificeerde hij zich voor het prestigieuze kampioenschap. Bij de Ironman van Maastricht liet hij een eindtijd van 9 uur en 23 minuten noteren en dat was genoeg voor een WK-ticket. ,,We gaan hier zo met z’n allen ontbijten, daarna zoek ik mijn laatste spulletjes bij elkaar. Aan alles voel je dat dit geen normale dag is. Vandaag gaat het eindelijk gebeuren. Het wordt ongetwijfeld afzien, het is nu al over de twintig graden. Maar ik heb er ontzettend veel zin in.”
04.30 uur:
Alles is ingepakt. Neal laat zich naar het startpunt van de triatlon rijden. Over iets meer dan tweeënhalf uur begint hij aan zijn zwemtocht in de Stille Oceaan. ,,Eenmaal aangekomen bij de ingang, krijg ik een nummer op mijn arm geplakt. Daarna loop ik door naar mijn fiets. Even de kilometerteller aansluiten, fietsbanden oppompen en mijn schoenen in de trappers klikken. Als dat gedaan is, trek ik mijn zwemspullen aan en breng ik wat spullen weg die ik na de wedstrijd weer nodig heb. Ik drink nog wat, neem een gelletje en ga kijken bij de start van de profs, die een half uur eerder beginnen dan wij.”
07.05 uur:
Het startschot klinkt. Samen met zo’n 1600 andere mannelijke zwemmers begint Neal aan het eerste onderdeel: 3,86 kilometer zwemmen. Neal: ,,Iedereen zwemt keihard weg. Het niveau in deze categorie is hoog, veel zwemmers hebben hetzelfde tempo. Aangezien we allemaal dicht op elkaar liggen, is het één grote chaos. Klappen, schoppen, duwen, trekken. Eigenlijk niet echt mijn ding, maar het is niet anders in deze sport. Pas op de terugweg heb ik wat meer ruimte en kan ik lekkerder zwemmen. Na 1 uur, 3 minuten en 13 seconden ben ik klaar. Met die tijd ben ik redelijk tevreden. Ze noemen dit dan wel de Stille Oceaan, maar hij is helemaal niet zo stil…”
08.12 uur:
De zwemtocht was zwaar, maar er is weinig tijd om uit te rusten. Nog geen vier minuten later heeft Neal zijn pak aan en zit hij op zijn fiets. Ondertussen wordt het steeds warmer. Het is nu ongeveer 28 graden. ,,We beginnen met een klim van een kilometer of vijf. Daarna vol gas naar beneden. Een paar kilometer verder word ik plots compleet verrast. Ik krijg een blauwe kaart voorgehouden vanwege stayeren. Dat betekent dat ik te dicht op een collega-fietser zat. Ik vind het behoorlijk streng, want iedereen zat dicht op elkaar en er hadden wel honderd man zo’n kaart kunnen krijgen. Maar ja, ik werd eruit gepikt. Het gevolg: een straf van vijf minuten uitzitten in een penaltybox. Ik baal enorm.”
‘Na Maastricht was ik er
lichamelijk erger aan toe.
Nu ben ik er
geestelijk erger aan toe’
11.14 uur:
De omstandigheden worden steeds zwaarder. ,,De zon brandt in mijn linkerzij”, vertelt Neal. ,,Bij elke drinkpost, om de vijftien kilometer, probeer ik de boel te verkoelen met water. Daarnaast is er heen én terug gigantisch veel wind. Aangezien het parcours al vrij pittig is, kost me dat veel kracht. Ik verlies aardig wat tempo, wat ik aanvankelijk niet had ingepland. Bovendien voel ik m’n benen al zwaar worden, terwijl ik straks nog een marathon voor de boeg heb…”
13.34 uur:
Na 5 uur, 22 minuten en 8 seconden stapt Neal van zijn fiets. Het duurt welgeteld vijf minuten en 34 seconden voordat hij aan het volgende onderdeel begint. En die staat bekend als ‘gruwelijk’. ,,Ik merk meteen dat mijn benen leeg zijn. ‘Misschien wordt het straks beter’, denk ik bij mezelf. Ik pak nog wat tijd, ga even plassen en loop nog wat. Op een gegeven moment dringt het besef door dat het echt niet beter gaat worden dan dit. Bij de Ironman in Maastricht, twee maanden geleden, deed ik 3 uur en 19 minuten over de marathon. Dat wordt nu waarschijnlijk een stuk langer.”
16.52 uur:
De eerste 30 kilometer van de marathon zitten erop en Neal zit op ongeveer 3 uur en 12 minuten. Het is op dit moment niet meer realistisch om te denken dat hij binnen de 4 uur bij de eindstreep is. En dus kan zijn beoogde doel voor deze afschrikwekkend zware triatlon – binnen de 10 uur finishen – in de prullenbak. ,,Ik werk van drinkpost naar drinkpost. Daar probeer ik dan zo veel mogelijk te nuttigen. Ik had vooraf een voedingsplan, maar ik ben nu waarschijnlijk een uur langer bezig dan gepland. Dan moet ik dus ook meer gaan eten, anders val ik straks om. Gelukkig gaat het na die eerste 30 kilometer iets beter. Het windje in m’n gezicht komt mijn tempo niet ten goede, maar is wel lekker voor de verkoeling.”
17.59 uur:
Eindelijk, het is gedaan. De slijtageslag is ten einde. Neal heeft de finish gepasseerd, in een tijd van 10 uur, 54 minuten en 51 seconden. Hij is kapot. ,,Ik ben blij dat ik er ben, maar met deze tijd kan ik nog moeilijk tevreden zijn. Het geeft een klein beetje troost als ik bij de finish wat andere mensen spreek die het ook loodzwaar vonden. Daarna ben ik in het gras gaan liggen. Even m’n rust pakken. En tegen mezelf zeggen dat er in de toekomst vast wel weer een betere triatlon komt. ”
19.32 uur:
Na een tijdje zoeken vindt Neal zijn meegereisde familieleden. ,,Een mooi moment. Er komen geen emoties los, daarvoor is de teleurstelling misschien wat te groot. Maar we praten wel even lekker bij en ze spreken bemoedigende woorden. Dat doet me goed. Daarna gaan zij terug naar huis en ga ik zelf wat eten bij de atletenruimte. Een paar stukjes pizza, een beetje patat en een broodje hamburger. In dat soort eten heb je wel trek na zo’n zware inspanning. Als ik uitgegeten ben, ga ik weer even in het gras liggen.”
20.28 uur:
Op weg naar zijn vakantiehuis denkt Neal weer terug aan de wedstrijd. ,,Veel sporters beschrijven deze triatlon als de hel op aarde. Nou, dat was het voor mij in elk geval wel. Het is gewoon loodzwaar. Op de fiets heb je bijna geen rustpunten en tijdens die marathon ga je alleen maar op en neer, door een dorre vlakte van zware stenen die de warmte tegenhouden. En als je dan ook nog eens je dag niet hebt, dan is het dubbel zwaar. Ik weet niet waarom mijn benen het vandaag niet goed deden. Ik denk een samenloop van omstandigheden. De korte nachten, het acclimatiseren, het tijdsverschil, de warmte. En misschien zat deze wedstrijd wel tekort op de triatlon van Maastricht. Er zaten negen weken tussen. Aan de andere kant zat ik in de voorbereiding nog vol met kracht. Dus dat kan het ook niet zijn, vermoed ik…”
‘De wereldkampioen
zakte ook finaal
door het ijs’
ZONDAG 15 OKTOBER
06.30 uur:
Neal wordt wakker. Het is een dag na de triatlon. ,,Ik voel me redelijk goed. Doordat ik niet vol gas heb kunnen lopen, heeft de triatlon minder impact op mijn spieren gehad. Na Maastricht was ik er lichamelijk erger aan toe. Nu ben ik er geestelijk erger aan toe. Het zit nog steeds in mijn hoofd. Waarom ging het niet zoals ik wilde? Als ik straks in Nederland weer lekker aan het trainen ben, verdwijnt dat gevoel waarschijnlijk wel weer. Ik heb me al ingeschreven voor mijn volgende doel: Barcelona, volgend jaar oktober. Daar hoop ik wel een goede tijd neer te zetten.”
20.00 uur:
Tijd voor de prijsuitreiking. Daar wordt in Hawaï altijd een mooie show van gemaakt, met alles erop en eraan. ,,Er worden onder meer verhalen verteld en videobeelden van de race vertoond. Daarin zie je hoe diep de profs moesten gaan. De wereldkampioen zakte ook finaal door het ijs en deed 4 uur over de marathon. Dat is weer een troost. Ik was dus niet de enige die het zwaar had. Als ik dit zo hoor, is het al geweldig dat ik de finish heb gehaald. Het was ook een bijzondere ervaring, daar niet van. De omgeving is geweldig, de hele sfeer rond zo’n wedstrijd is speciaal en deze triatlon is niet voor iedereen weggelegd. Daar ga ik de komende dagen maar eens over nadenken, zodat misschien het besef kan doordringen. En ondertussen uiteraard herstellen en genieten van de vakantie die we hier nog even hebben.”
