Wie is er sterker?
Mike Tyson dacht ooit dat hij een gorilla aankon. Dat is geen grap. Hij heeft serieus in een dierentuin gestaan, naar zo’n zilverrug gekeken, en gedacht: die kan ik wel hebben. En dan bedoel ik niet zo’n schattig vrouwtje met een vriendelijk gezichtje. Nee, een volwassen mannetje. Zo eentje die een boomstam vasthoudt alsof het een tandenborstel is, en er uit verveling met zijn andere hand wat blaadjes vanaf plukt. Als die met je klaar is, kan hij je met een rietje opdrinken uit een diep bord.
En dan kom je dus bij dat soort gesprekken. Van die gesprekken die je alleen met andere mannen voert. Vrienden die je al je leven lang jaar kent, maar nooit hebt gevraagd hoe het nou écht met ze gaat. Maar op een feestje, vijf bier verder, roept er ineens iemand: ,,Zou je liever elke maandagochtend ontwaken met een licht geïrriteerde bok in je slaapkamer, of altijd een duif op je schouder die je geheimen verklapt aan voorbijgangers?” En dan is iedereen er ineens bij. Zelfs de schoonvader die het net nog over zonnepanelen had, schuift zijn stoel naar voren.
Of deze: ,,Eén keer per jaar een kooigevecht met een ezel die tien jaar in de gevangenis heeft gezeten, of elke keer dat je je auto instapt op de vuist met een extreem agressieve kip.” En dan dus ook echt elke keer. Naar de supermarkt: kip. Naar de kinderopvang: kip. Naar je tandarts: kip.
Mijn vriendin weet inmiddels hoe dit werkt bij mannen. Als ze zich verveelt, kijkt ze me aan en vraagt: ,,Denk je dat je een paard aankan in een gevecht?” Ik weet dat ze me in de val lokt, maar toch antwoord ik: ,,Krijg ik voorbereidingstijd?” Zij: ,,Ja. Maar het paard ook.” Ja, dan wordt het ingewikkeld. Want wat voor paard krijg ik dan? Zo’n nerveus paard dat bij elk takje dat breekt de bosjes in duikt? Of eentje die traint met een bokszak?
Ik weet van mezelf: ik red dat niet. Als een volwassen paard besluit dat hij mij een lesje gaat leren, dan ben ik een nat NIVO’tje in de wind. Toch las ik laatst dat een verrassend groot percentage van de Amerikaanse mannen denkt dat ze een leeuw kunnen verslaan. Met blote vuisten. Of ze tijdens het invullen van die enquête aan de paddenstoelen zaten, weet ik niet. Wat ik wél weet, is dit: als een leeuw honger heeft en jij komt zwaaiend met je mensenvuisten aanlopen, dan scheurt hij je kalmpjes in stukken en deelt hij je uit aan zijn familie — zonder dat er ook maar één zweetdruppel over zijn leeuwenvoorhoofd rolt.
Maar goed. Ik denk dat het iets is wat vastligt in het mannelijke DNA. Mijn zoontje van drie is er al mee bezig. ,,Papa, wie is sterker: Iron Man of de Hulk? En wat als Thor met zijn hamer op het schild van Captain America slaat?”
Zulke dingen. Dat is belangrijk voor ons. Daar bouwen we vriendschappen op. En eindeloze discussies die niks opleveren, maar wel nodig zijn.
Fotogalerij
