De Heilige Graal van… Studio Arnold Mühren
Namen: Arnold (78) en Patrick (58) Mühren
Bands Arnold: The Cats
Bands Patrick: Spryng & Maribelle
Sinds wanneer maak je muziek? Arnold: ,,Op mijn dertiende heb ik de gitaar voor het eerst opgepakt. In de ‘Blue Cats’ periode, net voor The Cats ben ik overgestapt op basgitaar, ik was een jaar of zeventien. Mijn eerste basgitaar heb ik zelf gebouwd.”
Patrick: ,,Toen ik een jaar of 10 was bracht mijn moeder me naar drumles in Amsterdam bij IJf Blokker, bekend geworden als ‘Barend Servet’ in tv-programma’s van Wim T. Schippers. Later heb ik negen jaar ‘beroeps’ gedrumd bij Spryng & Maribelle.”
Hoeveel instrumenten hebben jullie? ,,Een Yamaha vleugel, Wurlitzer, Fender Rhodes, Hammond B-3 orgel, akoestische basgitaar, een akoestische gitaar, een Ludwig 1974 drumkit (overgenomen van The Cats), een Premier drumkit, een accordeon, 12-snarige gitaar en een Fender Precision Bass.”
De heilige graal van Studio Arnold Mühren: Een Yamaha C7 vleugel.
Met een studio vol instrumenten is het lastig kiezen welke graal je heilig verklaart. Arnold en Patrick Mühren spelen zelf geen piano, maar kiezen vanwege een specifiek verhaal en de bijzondere man die daarin de hoofdrol speelt voor hun Yamaha C7 concertvleugel. Voormalig Cats-bassist Arnold bouwde een bijzondere vriendschap op met Dolf van den Assem, misschien wel de beste pianostemmer die Nederland ooit heeft gekend. ,,Dolf was de vaste pianostemmer van onder meer Het Concertgebouw. Hij deed alles op gehoor, met enkel een stemvorkje als hulpmiddel. Dolf was alleenstaand, hij leefde voor zijn vak. We konden hem áltijd bellen om onze piano te stemmen, ook ’s avonds en in het weekend. Bij voorstellingen in Het Concertgebouw bleef Dolf steevast tot de pauze, zodat hij dan de vleugel nog even kon stemmen, mocht dat nodig zijn. Daarna kwam hij rustig nog even naar Volendam als wij in de studio bezig waren. En omdat hij vaak ’s avonds kwam, at hij ook regelmatig met ons mee.” Arnold lacht: ,,Tijdens het eten hoefde Dolf zich eventjes niet te concentreren op toonhoogten. Dan kwamen de verhalen op tafel. ‘Een piano stemmen is zo’n nauw luisterend ambacht, dat moet toch ook anders kunnen?’, stelde ik voor. Dolf had er klaarblijkelijk al eens over nagedacht: ‘Dat zou wel kunnen’, zei hij. ‘Maar dan moet je aan elke snaar een bepaald gewicht hangen. Dan wordt het een nóg zwaarder instrument. Bovendien kom ik zonder werk te zitten. Slecht idee dus’.”
Maar achter het opgewekte, innemende masker schuilde een gekwelde geest. Het leven van de pianostemmer werd getekend door tragiek. ,,Dat had alles te maken met zijn afkomst”, zegt Arnold. ,,Een tafelgesprek met Dolf dat me altijd zal bijblijven ging over de oorlog. Net toen het gesprek zijn einde naderde, zei hij: ‘Ik ben ook Joods.’ Ik nam nog een hap van mijn eten en zei iets als ‘oké, dat wist ik niet.’ Maar Dolf bleef me indringend aankijken. ‘Ben ik nu nog wel welkom?’, vervolgde hij. Ik verslikte me bijna.” Ruim een half eeuw na de oorlog vreesde de Amsterdammer nog altijd dat hij door de Duitsers gepakt zou worden. ,,Dolf zat opgesloten in een mentale gevangenis. Zijn vader kwam in de beginperiode van de oorlog om het leven en zijn moeder werd twee jaar later in Sobibor vermoord. Voordat zij opgepakt werd door de nazi’s had ze Dolf weten onder te brengen bij een familie op een boerderij. Hij was slechts twaalf toen hij dat meemaakte.” In 2009 kwam Dolf te overlijden. ,,Op zijn begrafenis hoorde ik dat Dolf in zijn volwassen leven na de oorlog zijn naam en uiterlijk had laten veranderen. Het was hem te riskant om Jood te blijven, zelfs na de oorlog.”
,,Dolf wist precies naar welke klank ik op zoek was toen hij ons op deze prachtige Yamaha C7 concertvleugel wees”, herinnert Patrick. ,,En dit is tevens het laatste instrument dat hij gestemd heeft. Zoals gebruikelijk belden wij Dolf of hij de vleugel kon komen stemmen, niet wetende dat hij ernstig ziek in een hospice lag. Dolf reageerde bevestigend, hij zou naar Volendam komen. Maar nadat de telefoon werd neergelegd werd de studio teruggebeld. Arnolds vrouw Vera nam de telefoon op, een onbekende stem vroeg ‘moet Dolf écht per se komen?’. Vera reageerde: ‘Ja, natuurlijk. De vleugel moet gestemd worden.’ Een krap uur later kwam er een auto voorrijden bij de studio. Een sterk vermagerde Dolf zat in de passagiersstoel, zijn tas werd gedragen door zijn begeleider. Terwijl Dolf geconcentreerd met zijn stemvorkje achter de vleugel zat, vertelde de begeleider dat Dolf zijn einde naderde en dat hij koste wat het kost onze vleugel nog één laatste keer wilde stemmen.”
