Vandaag geopend: 08.00 - 17:30

All posts by Kevin Mooijer

De Samensprong verkoopt dikke koeken voor Missieteam Aaf Beers

Woensdag 21 december was er van alles te doen in basisschool De Samensprong. De ouders van de schoolkinderen kregen een rondleiding, er was een koek-en-zopie kraam en er werden kerstliederen gezongen door de beste zangers en zangeressen onder de leerkrachten.

 

En ook de pure kerstgedachte ontbrak niet op de gefuseerde school. In de vorm van een geweldige, traditioneel Volendamse actie werd geld ingezameld voor het Werkend Missieteam van Aaf Beers. Ouders bakten samen met hun kinderen dikke koeken bakken, die vervolgens verkocht werden.

 

De opbrengst ging – zoals ieder jaar met deze goede doelenactie het geval is – naar het Missieteam. In totaal werd er maar liefst € 821,30 opgehaald. Dat bedrag werd bij wijze van een cheque door de leraren en een aantal leerlingen overhandigd aan Aaf Beers.

Fotogalerij

Magisch kerstdiner op Jozefschool

Op de lokale basisscholen vond vorige week het immer populaire kerstdiner plaats voor alle leerlingen. In deze toch al sfeervolle tijd werd er groots uitgepakt door de verschillende scholen.

 

De mooiste decoraties, gezelligste kerstliederen, het lekkerste eten, de allermooiste kleding en natuurlijk de gemoedelijke kerstsfeer. Het was écht Kerstmis op de scholen. De leerlingen van de Jozefschool namen zelf allemaal een eigengemaakte lekkernij mee naar het kerstontbijt.

 

Op lange tafels werden de heerlijke creaties uitgestald. Het mocht de kleine chefjes goed smaken. En ook aan de ouders was gedacht. Op het schoolplein werd onder een terrasverwarmer snert en warme chocomel uitgedeeld door Danny en Roos van Café de Dijk.

Fotogalerij

Het bruine café maakt ruimte voor stijlvol, multidisciplinair vlaggenschip

50 jaar ’t Gat van Nederland

,,Ik was veertien jaar toen ik kermisgeld ging halen bij mijn moeder die achter de bar stond in ’t Gat”, herinnert uitbater Niels Veerman. ,,Ze pakte me bij de oren en zei: ‘Ga eerst maar even lege glazen van de tafels halen, daarna hebben we het weer over geld.’ De resterende drie kermisdagen heb ik in ’t Gat van Nederland gewerkt. En ik ben nooit meer weggegaan.” Op 22 december viert het bekendste café van Nederland haar vijftigjarig bestaan. Niels blikt terug op een halve eeuw feest, humor, gezelligheid én het keerpunt in het lokale uitgaanspatroon: ,,Je kunt niet meer draaien op een pilsje en een balletje gak.”

Door: Kevin Mooijer

Van oudsher begon het uitgaansleven in Volendam bij ’t Gat van Nederland. In ‘t Gat boven om precies te zijn. Na wat jaartjes ervaring opdoen in het donkere barretje – tegenwoordig omgetoverd tot de fraaie Secret Bar – hadden de jongste feestvierders eindelijk genoeg moed opgebouwd om hun kop een verdieping lager eens om de hoek te steken. En hadden ze dat eenmaal gedaan, dan was de kans groot dat ze daar zouden blijven plakken, dat ’t Gat hun stamcafé werd. Maar tijden veranderen. ,,Het uitgaanspatroon heeft met de jaren een andere wending gekregen”, zegt Niels. ,,Waar je vroeger in ’t Gat op zaterdag een staanplek had als je later dan zes uur was, hecht de huidige uitgaansgeneratie meer waarde aan kwalitatief hoogwaardig aanbod. Je komt niet meer weg met een menu dat bestaat uit knakworsten, gehaktballen en een keer een tosti. Het huidige aanbod moet gericht zijn op speciaalbieren, goede wijnen en cocktails en restaurantwaardige hapjes. Ze willen meer genieten. Rustig zitten, bijpraten, lekkere hapjes en drankjes en de muziek op een volume waarbij je elkaar nog kunt verstaan.”

‘Ambities? De zondag nieuw leven inblazen…’

Hoewel de jeugd meer uitgaat dan voorheen, is de behoefte langzaam maar zeker omgeslagen. Niels lacht: ,,Vroeger waren de bladen met shotjes niet aan te slepen. Tegenwoordig schuiven vrienden- en vriendinnengroepen liever aan voor een high beer of wine in plaats van elkaar dom aan te zitten kijken en te zuipen. Dat neemt niet weg dat we op feestdagen met zijn allen even terug in de tijd gaan. Als we wat te vieren hebben gaat de muziek weer op honderd, komen de sterke verhalen op tafel en lachen, dansen, drinken we tot we erbij neervallen. We blijven toch Volendammers.”

Toonbeeld
Twee jaar terug ondergingen ’t Gat en ‘t Havengat een intensieve verbouwing. Het resultaat? Een adembenemende kroeg in oud-Engelse pub-sferen. Glas-in-lood ramen, ruim een eeuw oude bars uit Glasgow, houten plafonds in visgraatpatroon, bakstenenmuren en om het af te toppen: nostalgische zwart-witfoto’s van het vroegere straatbeeld én wereldberoemde gasten.

‘Bruine cafés behoren tot een uitstervend ras’

’T Gat van Nederland is het toonbeeld van hoe een gezellig café zou moeten zijn. ,,We proberen altijd vooruitstrevend te zijn”, zegt Niels. ,,Bruine cafés behoren nu eenmaal tot een uitstervend ras. Dat is de realiteit, of we het leuk vinden of niet. Met die achterliggende gedachte en het idee om in te spelen op het nieuwe uitgaanspatroon hebben we zowel ’t Gat als ’t Havengat compleet gerenoveerd. Onlangs ben ik nog in Dublin geweest om inspiratie op te doen. Zo ben ik altijd te werk gegaan. Dankzij die methode en de ervaring die ik gaandeweg heb opgedaan, heb ik mijn horecazaken in de huidige stijl kunnen ontwerpen. Met de nieuwe indeling en uitstraling zijn we klaar om de nieuwe koers te varen.”

Benzinetanks
In 1972 stichtten Bep Veerman ‘Dekker’ en Jan Veerman ’t Gat van Nederland in een oude graansilo. Later werden daar de aangrenzende fietsenwinkel en een tankstation voor brommers bij getrokken (foto’s rechts). ,,Tijdens een verbouwing kwamen we twee ingemetselde benzinetanks tegen. Toen kon dat allemaal nog”, lacht Niels. In 1998 namen Niels en Peter Nanninga de horecazaak over. Twee jaar later kwam ’t Havengat erbij en weer drie jaar later nam Peter afscheid. In 2014 werd Kees Jonk mede-eigenaar van ’t Gat van Nederland en in 2019 nam Kees afscheid om Baltus over te nemen.

‘Ingemetselde benzinetanks. Vroeger kon dat nog’

,,Sindsdien heb ik kundige assistentie van bedrijfsleiders en managementteams. Alex Bootsman, Carin Buijs, Jan Schilder ‘Kakes’ en mijn dochter – om er maar een paar te noemen – maar ook Aaf Bergen die bijna vijftig jaar de huishoudelijke dienst verzorgd, zijn onmisbaar voor mij geweest. Inmiddels heeft het huidige team het zo goed op de rit dat ik een stapje terug kan doen. Dat biedt mij weer de ruimte om me op andere projecten te richten.”

Zondag
Vanwege de al volle feestagenda in december worden de jubileumfestiviteiten een maandje opgeschoven. ,,Het derde weekend in januari gaan is het drie dagen lang groot feest in ’t Gat van Nederland. Op vrijdag starten we met een programma voor genodigden en relaties, daarna zijn de vaste gasten van harte welkom om hun vaste plekje in te nemen. Op zaterdag is iedereen van harte welkom om feest te komen vieren onder leiding van een landelijke artiest. En op zondag is het de beurt aan vrienden, kennissen en familie.” Ondanks al vijftig jaar succes barst Niels nog altijd van de nieuwe ideeën.

,,Ik zou het geweldig vinden om de zondag nieuw leven in te blazen. Vroeger was dat dé uitgaansdag. Zondag was steevast de mooiste dag van de week. Daarom gaat ’t Gat met ingang van 2023 passende invulling geven aan de zondagmiddag. Livemuziek, goede happen en dranken en weer bijtijds richting huis. Precies zoals het uitgaanspubliek het anno 2023 wil.”

Hommage

‘In ’t Gat van Nederland rollen je zorgen bij de voordeur van het Draaipad af. In ’t Gat van Nederland dansen de biertjes op de bar, het leven is geen straf. Ja, ’t Gat van Nederland, daar kun je vaak een feessie bouwen. Heel de wereld op z’n kant, in ’t Gat van Nederland.’ Aldus de mannen van Stampvast dertig jaar terug. Een eerbetoon aan het geliefde Gat. Maar ook het nieuwe Gat verdient een eigen lied. Dit keer misschien geen hoempapafeestkraker, maar een sfeervol, illuster lied op de kenmerkende Volendammer klanken van accordeon, mandoline en akoestische gitaren. Een hommage aan ’t hervormde Gat van Nederland.

Fotogalerij

Burgemeester feliciteert 60-jarig echtpaar Tol-Dijkgraaf

Woensdag bracht burgemeester Sievers een felicitatiebezoek aan het echtpaar Tol-Dijkgraaf. Dit ter gelegenheid van hun diamanten huwelijksjubileum. Cor Tol (89) en Willie Dijkgraaf (85) zijn 60 jaar geleden in december getrouwd voor de wet en twee maanden later voor de kerk.

 

Cor is na de ambacht afgereisd naar Baarle-Nassau om kloosterbroeder te worden. Na acht jaar besloot hij het over een andere boeg te gooien en is hij als metaalbewerker in het Dok te Amsterdam terechtgekomen. Cors zus was bevriend met Willie, zo heeft hij zijn toekomstige vrouw leren kennen.

 

Willie is coupeuse maar heeft nooit bij een werkgever gewerkt. Wel heeft zij veel thuis gewerkt, bovendien nam zij de zorg van hun vijf kinderen grotendeels voor haar rekening. Inmiddels zijn er elf kleinkinderen en drie achterkleinkinderen.

Fotogalerij

Het luisterrijke levenswerk van Volendams eigen opera-ambassadeur

Opera-Avonden naderen 300e editie

,,Had ik vroeger maar een Kees ‘Kos’ met zijn Opera-Avonden gehad om naartoe te kunnen gaan”, zegt Kees Schilder ‘Kos’ lachend. ,,Dat had me een hoop tijd gescheeld. Aan de andere kant had ik het avontuur van mijn leven dan moeten missen. Een episch avontuur vol van romantiek, theater en muziek vertolkt door de állerbeste zangers en zangeressen die ooit op deze aarde hebben rondgelopen.” Met een steuntje in de rug van bovenaf – zoals hij het zelf omschrijft – raakte de voormalig schooldirecteur steeds dieper verworteld in de majestueuze wereld van opera. Dertig jaar terug koppelde Kees zijn talent als verteller aan zijn grote passie, met als resultaat zijn befaamde Opera-Avonden. Een extravagant jongensboek. In alle opzichten.

Door: Kevin Mooijer

In een tijdperk dat getekend werd door verdovende middelen en rock-’n-roll, werd de aandacht van een 21-jarige Kees ‘Kos’ getrokken door klassieke muziek. ,,De biografie van Bach, dat was de basis”, zegt Kees. ,,Het godsgeloof en de levensvreugde van de componist brachten me in vervoering. ‘Laten we genieten van dit leven, iedere dag weer!’ Die euforische boodschap stond haaks op de aan drugs gelieerde pop- en rockmuziek uit de tijd waarin ik me bevond. Daar is voor mij het vuurtje aangewakkerd.”

‘En daar zaten we ’s avonds tussen de net geklede Italianen: twee popliefhebbers met lang haar.’

Begin jaren ’70 ging Kees met zijn vrouw op vakantie naar het Italiaanse Gardameer. ,,Tegenover ons op de camping zat een Nederlandse vrouw.” Kees herinnert zich de vrouw en vooral haar advies alsof het gisteren was. ,,Ze vertelde me dat ze de avond ervoor naar de opera La Gioconda in Verona was geweest. En wat ze daar had gezien… Een dag later was ze nóg in extase. ‘Als je van klassieke muziek houdt dan móét je er vanavond naartoe gaan’, drukte ze me op het hart. En daar zaten we ’s avonds tussen de net geklede Italianen: twee popliefhebbers met lang haar. Ik werd compleet overdonderd door de ambiance, de muziek, het orkest, het decor.”

Luciano Pavarotti
De jonge Volendammer beleefde de avond van zijn leven, en het absolute klapstuk had zijn opwachting nog niet eens gemaakt. ,,Het zwaarst denkbare geschud uit de flamboyante wereld van opera betrad het podium: Luciano Pavarotti.” Kees lacht: ,,Ik had nog nóóit van hem gehoord. Maar toen hij de bühne op stapte gingen er 25.000 mensen compleet uit hun dak. Een staande, juichende ovatie. Hij werd als volksheld onthaald. Aan de mensen naast ons vroeg ik wat er in hemelsnaam aan de hand was. ‘Maar weet je dat dan niet?! Dit is Pavarotti! De grootste en beste tenor op aarde. Hij heeft net naam gemaakt in de Verenigde Staten en dit is het eerste optreden dat hij sindsdien weer in zijn thuisland geeft.’ Dat ik daar die avond mocht zijn, ik denk dat het voorbestemd was.”

‘Op de achterkant was een briefje geplakt: ‘Deze is voor Kees’’

Eenmaal terug in Volendam wist Kees niet hoe snel hij naar de lokale platenzaak moest fietsen. ,,In Italië had ik de naam ‘Pavarotti’ op een briefje geschreven. Datzelfde briefje drukte ik in de hand van Jan Cas. Hij heeft toen het album ‘Luciano Pavarotti sings tenor aria’s’ voor me besteld. Tot op de dag van vandaag is dat de mooiste tenorplaat die er ooit is gemaakt. Ik was gewend om naar bandjes te luisteren: een drummer, bassist, twee gitaristen en een zanger, maar nu ruilde ik dat in voor de grootsheid van een voltallig orkest én een koor. Een week later zat ik al in Amsterdam bij een opera. Ik raakte eraan verslaafd.”

Als geschiedenisstudent en fanatiek pianist kwam Kees al tijd te kort, maar voor de eeuwigdurende zoektocht naar oneindige operakennis maakte hij graag een uitzondering. ,,Operaleraren waren er niet. Ik was op mezelf aangewezen. Stapje voor stapje kwam ik verder, vergaarde ik meer kennis, meer liefde voor opera, en met iedere stap werd het interessanter.” Vijftien jaar lang ging Kees met de bus naar de bibliotheek van Amsterdam om tassen vol biografieën en lp’s te lenen. ,,Ik verslond de stof. In een mum van tijd had ik zo’n tas ‘uit’. En weer terug naar de hoofdstad voor een nieuwe tas vol met moois.” Kees zou uitgroeien tot het boegbeeld van opera in de regio, maar operakenner zijn blijkt niet voor iedereen weggelegd. ,,Rationeel luisteren naar opera is geen optie. Opera is emotie, opera is passie, en vooral het overbrengen daarvan. Je moet je inlezen voordat je het begrijpt, voordat het je kan raken. Het is óf dat, óf naar een Opera-Avond van Kees”, lacht de voormalige basisschool directeur.

Willem
Tijdens zijn inmiddels ruim vijftig jaren tellende opera-avontuur maakte de Volendammer veel vrienden. De aanleiding van één specifieke vriendschap was triest van aard. ,,Mijn vader leed aan keelkanker. Zijn situatie werd dusdanig slecht dat zijn stembanden verwijderd moesten worden. Hij was er helemaal kapot van. Niet meer kunnen praten, wat heb je dan nog?” Na de operatie stond er een man met krukken en een ontzettend rauwe stem aan Kees’ vader ziekenhuisbed. ,,Hij stelde zich voor als Willem van Loenen uit Amsterdam en vertelde dat hij dezelfde operatie was ondergaan. Na het verliezen van zijn stembanden had hij met hulp van een logopedist weer leren praten via zijn slokdarm. ‘Ik ga jou helpen’, zei hij tegen mijn vader. ‘Ik haal je thuis op en breng je naar de logopedie.’ En wat denk je? Hij kwam zijn afspraak na.”

Willem uit de hoofdstad bleek een man van zijn woord. En meer dan dat. Jarenlang pikte hij Kees’ vader op in Volendam om vervolgens samen naar de logopedist te rijden. ,,Tijdens een van die ritjes vertelde Willem dat hij de middag ervoor bij Pavarotti was geweest in Het Concertgebouw. Mijn vader reageerde enthousiast: ‘Wat toevallig, daar is mijn zoon ook geweest!’ Willem zei: ‘Jouw zoon? Dat meen je niet! Is hij dan ook operaliefhebber?’ Nadat ik dat hoorde heb ik Willem bij mij thuis uitgenodigd om over onze gedeelde passie te praten. We hebben menig vrijdagmiddag samen gespendeerd. Alleen wij en de opera. Willem wist er ontzettend veel van.” Kees staat op om een fotolijst met daarin een zwartwit foto te pakken. ,,Deze foto stond bij Willem thuis op het dressoir. Op de foto zien we Willem met de beroemde Italiaanse tenor Giacomo Lauri-Volpi op het Centraal station in Amsterdam. Als ik bij Willem thuis kwam liep ik altijd even naar deze foto toe. En dan komt Willem te overlijden. Een paar dagen na de uitvaart staat zijn zoon bij me op de stoep, met de foto in zijn handen. Op de achterkant was een briefje geplakt: ‘Deze is voor Kees’.”

‘Stukje bij beetje laat ik mensen kennis maken met het wonder dat opera heet’

Tevreden
Niet alleen heeft de prachtige foto een prominente plek in zijn operakamer, ook leeft Willem voort in de verhalen die Kees tijdens zijn Opera-Avonden met het publiek deelt. ,,Ik probeer mensen te raken met een mooi of sentimenteel verhaal. Daarmee leid ik ze naar een bepaalde passage van een opera toe.” Kees heeft de combinatie van zijn operakennis en verteltalent tot een kunstvorm verheven. Gepassioneerd neemt hij zijn publiek mee op een onvergetelijke, muzikale reis. De purist tikt de 300e editie van zijn Opera-Avonden bijna aan. Maar ambities heeft de operafanaat niet per se meer. ,,Soms denk ik bij mezelf dat er ontzettend veel mensen zouden moeten zijn die wat ik doe enorm zouden waarderen, maar ze weten niet van het bestaan van mijn Opera-Avonden. Aan de andere kant zijn het publiek en ikzelf juist gebaat bij de kleinschaligheid. De interactie met de bezoekers en de intieme sfeer die we nu hebben is complimenterend aan de inhoud van de lezingen. Ik kan mensen in hun ogen aankijken als ik een verhaal vertel, dat draagt bij aan de beleving. Stukje bij beetje laat ik mensen kennis maken met het wonder dat opera heet. En als ze daarbij ook nog eens terugkijken op een mooie avond, dan is mijn missie geslaagd. Dus, ja, als ik zo nog jaren door mag gaan, dan ben ik tevreden.”

Een Opera-Avond van Kees ‘Kos’ staat garant voor een fantastische leerzame ervaring. Doe jezelf een plezier en zorg dat je er een keer bij bent. In zijn operakamertje werkt Kees al aan de samenstelling van zijn volgende lezingen. In maart 2023 krijgen de Opera-Avonden een vervolg in Volendam. Houd de Nivo in de gaten voor meer informatie.

Fotogalerij

‘De Kerstmis gaf ons het duwtje in de rug dat we nodig hadden’

BZN nam afscheid van rock-‘n-roll in de Mariakerk

Begin jaren ’70 kende de Kerstmis in de Mariakerk een ongeëvenaarde piek wat populariteit betreft. Nog uren voor de kerkdeuren openden, stond het plein al vol met mensen. Sommigen zelfs met klapstoeltjes in hun handen. Uiteraard rukte de katholieke bevolking massaal uit voor de Heilige Kerstmis. Maar ook een beetje voor de muziek. ,,Pastoor Van der Hulst was vooruitstrevend door ons daar neer te zetten”, blikt Thomas Tol terug. De kerkelijke optredens luidden het commerciële succes van BZN in. De rock-‘n-roll werd ingeruild voor Franse chansons en symfonische pop. ,,Die openbaring kwam als een geschenk uit de hemel. Een geschenk dat zich op het altaar van de Mariakerk vormde, onder toeziend oog van Volendam…”

Door: Kevin Mooijer

,,In de begintijd van BZN repeteerden we in de school van meester Plat, tegenover de Mariakerk”, zegt toenmalig toetsenist Thomas Tol. ,,Als een soort tegemoetkoming voor het mogen gebruiken van die ruimte, speelden we één of twee keer per jaar tijdens het heilige vormsel van de schoolkinderen. Ondanks dat we rockers waren, speelden we de kinderliedjes graag. Het enige probleem was dat de liedjes verdomd veel op elkaar leken.”

‘Dat dit kon. In de kerk. In die tijd.’

Thomas lacht: ,,Tussen twee liedjes door zocht mijn broer Cees op zijn gitaar naar de melodielijn van het eerstvolgende liedje. Toen hij dacht dat hij het had, riep ik fluisterend: ‘Cees! Dat is verkeerd!’. ‘Wat moet het dan zijn?’, vroeg Cees. Ik zong het zo hard en zacht als ik kon voor en Cees reageerde opgelucht en bevestigend.
Een paar tellen later zetten we samen in een bomvolle kerk het clublied van Ajax in. De hele kerk zat verbouwereerd om zich heen te kijken, en ook de bisschop draaide zich met een strenge blik richting ons om. Gelukkig kon hij er naderhand ook om lachen.”

Vrouwenstem
De kerkoptredens van BZN zorgden voor goed contact tussen de bandleden en pastoor Van der Hulst en kapelaan De Boer. ,,Topgasten. Allebei vooruitstrevend, meegaand en geduldig.

‘Een paar tellen later zetten we samen in een bomvolle kerk het clublied van Ajax in…’

Ik herinner me nog dat de pastoor ons vroeg of we tijdens de Kerstmis in de Mariakerk wilden spelen. In plaats van de organist zouden wij de muzikale begeleiding verzorgen. Het leuk ons een leuk uitstapje. Even weg van de rock-‘n-roll om wat klassiekere muziek te spelen. Zodoende kon ik eindelijk mijn mellotron – een instrument dat een orkest kan simuleren – weer eens gebruiken.” De bandsamenstelling bestond destijds naast Thomas uit Jan Keizer, Jack Veerman, Jan Tuijp en Cees Tol. ,,Met een kerstrepertoire met liedjes van Frida Boccara en stukken als ‘Once upon a time in the west’ van Ennio Morricone, kwamen we al gauw tot de conclusie dat we een vrouwenstem nodig hadden. Zo kwam Marietje Kwakman in beeld.”

BZN stond destijds te boek als rockband. ,,We hadden een knallend, ruig repertoire. En nu ruilden we liedjes als ‘Sweet Silver Anny’ en ‘Barber’s Rock’ in voor kerstmuziek en een stijl die neigde naar klassiek. Dat dit op ons pad kwam moest zo zijn. We werden uit ons vertrouwde stijltje gehaald en richting een andere stroming geduwd. Dat was het beste dat ons kon overkomen. Het zou uiteindelijk het succes van BZN inluiden.”

Lichtshow
Aan de vooravond van de tweede jaargang Kerstmis-optreden, deed Thomas een poging de avond in de Mariakerk van een klein showelement te voorzien. ,,Ik stapte op kapelaan De Boer af en zei: ‘Kap, wat zou je ervan zeggen als we bescheiden lichtinstallatie op het altaar zetten voor de show van morgen?’ Dat ging hem niet worden. En of ik ook nooit meer zoiets wilde voorstellen”, lacht de muzikant. ,,Maar ook zonder een lichtshow was het genieten in de Mariakerk. We hadden een wisselwerking met de pastoor. Na iedere mis speelden we een nummertje. Klassieke muziek, gebracht door een liveband met zanger en zangeres. De muziek galmde door de kerkzaal. Zichtbaar genoten de mensen ervan. Na afloop werden we getrakteerd op een staande ovatie. Aanwezigen lieten blijken al net zo verbaasd als enthousiast te zijn. Dat dit kon. In de kerk. In die tijd.”

Geschenk uit de hemel
Van oudsher was de Kerstmis in het katholieke Volendam al drukbezocht, maar een jaar na die unieke variant met BZN was het hek van de dam. ,,Het was dringen voor de deur. Al uren van tevoren stond het kerkplein vol met mensen. Sommigen hadden zelfs eigen stoeltjes meegenomen. Dat te zien was een bijna onwerkelijk schouwspel.” En dan het vervolg, in de kerk zelf. ,,Er paste werkelijk geen mens meer bij, zó vol zat het. Die optredens zijn cruciaal geweest voor BZN. Voor het voortbestaan van de band en voor de nieuw ingeslagen weg die naar commercieel succes leidde. Terugkijkend denk ik dat de kerstoptredens een openbaring voor ons waren. De toevoeging van een zangeres, de nieuwe muziekstroom, de klassieke invloeden. Alles klopte. Dat duwtje in de juiste richting kwam als een geschenk uit de hemel.”

Fotogalerij

Ondergeschoven kindje in Nederland, evergreen in Volendam

Het verhaal achter de beste ‘karsplaot’ ooit

Het meest afgespeelde album in december is in Volendam zonder twijfel ‘We wish you a merry Christmas’ van The Cats. Hoewel de ontvangst van het enige kerstalbum van de band landelijk gezien tegenviel, heeft het in het thuisdorp de evergreen-status. In Volendam is het pas kars als The Cats ‘Silent night’ zingen. En dat ging nog niet vanzelf, herinnert Arnold Mühren bijna vijftig jaar na dato. ,,We hebben beestenwerk gehad om dat gospelachtige koor op te nemen. We zongen ‘te netjes’, vond de producer.” Het album werd de schrijversdoorbraak van Henny Vrienten en het scheelde een haar of Bing Crosby zou worden ingevlogen voor een duet. Cats-bassist Arnold Mühren blikt terug op het ondergeschoven kindje.

Door: Kevin Mooijer

In de zomer van 1975 stapten The Cats in hun mooiste, glimmend satijnen maatpakken Kasteel Groeneveld in Baarn binnen om daar een kerstboom op te tuigen. Op de agenda die dag stond het maken van een albumcoverfoto voor het langverwachte kerstalbum van de band. ,,De platenmaatschappij was al jaren op ons in aan het praten om een kerstplaat te maken”, zegt Arnold. ,,Wij vonden het niet bij The Cats passen. Een kerstalbum was te commercieel en niet oprecht.

‘Dat zijn helemaal geen kerstnummers! Hij vond ze in de sfeer passen’

Maar in 1975 besloten we dat de tijd rijp was om de uitdaging aan te gaan.” Het overstag gaan van The Cats maakte dat de platenmaatschappij flink uitpakte. ,,Claud Vanheye, dé popfotograaf van dat moment – onder meer Mick Jagger, Michael Jackson, Jimi Hendrix en David Bowie poseerden voor zijn camera – werd ingehuurd om de albumfoto te schieten. En Erik van der Wurff, die we kenden van Herman van Veen en Robert Long, sloot aan als arrangeur. Onze vaste arrangeur Wim Jongbloed was vanwege gezondheidsproblemen in die periode niet beschikbaar. Met aanvulling van producer Klaas Leyen en engineers André en Rinus Hooning was het team compleet.”

Geen kerstnummers
Arnold laat zijn ogen over de tracklist op de achterkant van de lp-hoes gaan en schiet in de lach: ,,Piet wilde per se ‘Lights of Magdala’ en ‘Ave Maria no morro’ doen. Dat zijn helemaal geen kerstnummers! Hij vond ze in de sfeer passen. Ik ben wat puristischer wat dat betreft, maar het werd een gevalletje ‘als je dat graag wilt, dan doen we dat toch’. Bovendien komt ‘Lights of Magdala’ van dezelfde schrijver als ‘Be my day’, dat vonden we leuk.” The Cats schreven zelf zes nummers voor het album, de overige zeven waren covers of werden door anderen geschreven.

‘Die sessie werd één van de leukste opnamedagen die we hebben gehad’

,,Cees ‘Poes’ ging met Klaas Leyen naar een uitgeverij om geschikte kerstliedjes te selecteren. Ze kwamen terug met twee nummers van een jonge knaap uit Brabant die aan de lopende band liedjes schreef. Dat bleek Henny Vrienten te zijn, de latere frontman van Doe Maar. Zijn liedjes ‘Sweet wine’ en ‘Merry Christmas Cindy’ waren perfect geschikt voor ons album. Cees heeft ze uiteindelijk allebei prachtig ingezongen.” Jaren later zou Vrienten met Doe Maar veel tijd besteden in Studio Arnold Mühren. ,,Hij vertelde dat hoe blij hij destijds was geweest dat zijn liedjes een album van The Cats haalden. Wij verkochten in die jaren veel albums in Nederland. Dat we voor zijn liedjes kozen zag hij als een soort lancering van zijn schrijverscarrière. Mooi, toch?”

Los, niet getimed en onzuiver
Tijdens de opnames in de studio liepen The Cats tegen een merkwaardig ‘manco’ op. ,,We zongen te netjes. Voor het nummer ‘Silent night’ wilden we een gospelsound benaderen. Maar ongeacht hoe vaak we het koortje opnieuw opnamen, het ging er niet op lijken. Producer Klaas Leyen had de koortjes die we op hadden genomen al verscheidene keren gedubbeld, telkens zonder resultaat. Na nog eens goed te luisteren zei Klaas: ‘Jongens, jullie zingen te netjes, te strak op elkaar. Zo zal het nooit een gospelkoor worden’.” The Cats waren gewend om samen te zingen alsof ze één waren. Nu werd er bijna iets onorthodox van ze gevraagd. ,,We moesten losser zingen, niet meer zo getimed en soms zelfs wat onzuiver.

Tegen onze natuur in probeerden we het. Het was een rommeltje, maar wanneer we het over de eerdere zuivere takes heen zette ontstond er een gospelsfeertje. Klaas kreeg gelijk. Dít was wat het nummer nodig had. Enthousiast probeerden we het nog een keer. En nog een keer. Het ging van kwaad tot erger met los en onzuiver zingen. Die sessie werd één van de leukste opnamedagen die we hebben gehad.”

Oprecht kerstnummer
Voor het nummer ‘A new born baby’ blikte Arnold terug op zijn jeugd. ,,Ik wilde een oprecht kerstnummer schrijven, een kerstgedachte uit eigen beleving.

‘Hij zag een zooitje langharig, spijkerbroek-dragend ongeregeld’

Als inspiratie gebruikte ik de herinneringen die ik aan mijn eerste nachtmis had. Als achtjarig jongetje mocht ik aan de hand van mijn vader mee naar de nachtmis. Samen liepen we door de sneeuw – want in kerstliedjes sneeuwt het altijd – en uit de galmgaten van de kerktoren klonken de fanfaretrompetten. We gingen voor in de kerk zitten zodat we de kribbe goed konden zien. De sfeer was magisch, het beeld van Jozef knipoogde naar me en toen ik dat tegen mijn vader vertelde zei hij dat ik niet moest liegen. Het was een geromantiseerd jongensverhaal dat ik in mijn jeugd had mee kunnen maken.”

Bing Crosby
,,Commercieel gezien is het album geen succes geweest”, zegt Arnold. ,,Toen het uitkwam in 1975 hebben we er wel wat verkocht – we hadden immers genoeg fans – maar het resultaat viel tegen. Later heeft het album nog wat aan populariteit gewonnen. In 2015 werd het ter ere van het 40-jarig jubileum zelfs opnieuw uitgegeven door Johan Tol en Michel Veerman. Toch denk ik terugkijkend dat ‘We wish you a merry Christmas’ altijd ons ondergeschoven kindje is geweest…” Zoals gezegd haalde de platenmaatschappij alles uit de kast om het officiële kerstalbum van The Cats tot een succes te maken. ,,Ze gingen zelfs zover dat ze contact hadden gelegd met het management van Bing Crosby. Het plan was om zijn mega-hit ‘White Christmas’ samen op te nemen voor ons album. De gesprekken liepen voorspoedig, het leek erop dat hij echt op het vliegtuig zou stappen. Maar toen werd er gevraagd om foto’s van de band.” Arnold lacht: ,,Hij zag een zooitje langharig, spijkerbroek-dragend ongeregeld. Op basis daarvan werden de plannen afgeschoten. Dat vonden we toch wel jammer.”

Bing Crosby – de trotse zanger van de bestverkopende kerstplaat aller tijden – op het album van een groepje langharige Volendammers. Het zou wat zijn geweest. Maar Volendam heeft de stem van Bing Crosby niet nodig om een goed kerstalbum op waarde te schatten. ,,Ik ben blij dat het album op Volendam wél gewaardeerd wordt”, sluit Arnold glimlachend af.

Fotogalerij

Een impressie van de Volendamse haven in kerstsfeer

Van een levensgroot K’NEX-reuzenrad naar een origineel kerstdorp met een impressie van de Volendamse haven, Johan de Wit heeft het weer eens in elkaar gezet. Toch zou het zonder zijn vrouw en zwager niet zijn gelukt, voegt hij snel toe.

 

Een mooi kerstdorpje zien we wel vaker in huiskamers rond kerst, maar dit is niet zomaar een dorpje. Johan de Wit is met zijn behulpzame vrouw en zwager een paar avonden heen en weer geweest om een originele impressie van de Volendamse haven neer te zetten, in kerstsfeer.

 

Op de vraag of er nog grotere projecten op de lijst staan antwoordt Johan lachend: ,,Nee! We hebben een dochtertje van vijf weken, dus we hebben onze handen wel vol.” Maar zegt hij toegevend ,,Misschien volgend jaar als uitbreiding het Noordeinde er nog bij.”

Fotogalerij

Burgemeester feliciteert 60-jarig echtpaar Wiertz-Ton

Donderdag bracht burgemeester Sievers een felicitatiebezoek aan het echtpaar Wiertz-Ton in Edam. Dit ter gelegenheid van hun diamanten huwelijksjubileum. Harry Wiertz (89) en Nini Ton (85) zijn zestig jaar geleden getrouwd in Edam en zij gaven hun receptie in de Rito.

 

Harry heeft in Amsterdam gewerkt als kledingperser en later heeft hij nog 26 jaar bij het begrafenisondernemer Ruud Bakker gewerkt. Nini heeft zich voornamelijk beziggehouden met het huishouden en het opvoeden van de kinderen en kleinkinderen.

 

Het jubilerende paar heeft twee dochters en drie kleinkinderen. Burgemeester Siervers had vanwege het 60-jarig huwelijksjubileum een mooi kerstbloemstuk meegenomen in de Edammer kleuren rood en groen.

Fotogalerij

Ontroerend Goed verzorgt knallende kerstshow in De Jozef

In De Jozef werd afgelopen zaterdag de traditionele ledenavond georganiseerd. Dit jaar had het welbekende feest een bijzonder tintje, op de bühne stond namelijk Ontroerend Goed. De band speelde een veelzijdig repertoire in kerstsferen.

 

Met ruim veertig nummers op de setlist kreeg het publiek veel waar voor hun geld. Onder leiding van zangeres Linda Bond volgde hit na hit, de een nog gezelliger dan de ander. Ontroerend Goed sloeg in als een bom. Het publiek reageerde ontzettend enthousiast op de relatief nieuwe band.

 

De goedgevulde Jozef was bezet door een variërende doelgroep. Dat kwam de sfeer ten goede. Jong en oud, vriendengroepen en bedrijfsfeestjes, alles zat door elkaar. Het zou een succesvolle, uiterst gezellige avond in De Jozef worden.

Fotogalerij

× Hoe kan ik je helpen?