Mell: indrukwekkend groots en vertederend klein
Zelden vertoond: dat je tijdens een optreden in de PX een speld kan horen vallen. Het gebeurde zaterdagavond tijdens de show van Mell VF. In theatervoorstelling zat het publiek gebiologeerd te luisteren en te kijken naar de Volendamse artiest, die uitmuntend bij stem was.
Het optreden, samen met drummer Ton Dijkman en toetsenist Martijn Scheppink, betrof één van de laatste van 45 theatershows, onder de naam DNA. Muzikaliteit zit weliswaar in het Volendamse DNA opgeslagen, maar de meeste van ons moeten de eigen liedjes van Mell nog ontdekken. Nu trekt zij een ouder publiek, maar wanneer zaterdag tienermeiden of twintigers waren komen kijken, zouden ze zijn betoverd door ‘the girl from next door’. Van haar huidige album deed ze liedjes als ‘Company store’, ‘Be as one’, ‘Queen of my castle’. Nadat ze vertelde over haar depressies, dat het nu ‘supergoed’ gaat, iedereen die niet lekker in zijn of haar vel zit adviseerde (‘praat’) en in die moeilijke tijd ‘I believe in life’ schreef, zuchtte ze even diep en begon dat even prachtige als krachtige nummer.
Van vorige albums volgden ‘Forever’, ‘Call my name’ en opzwepende nummers als ‘Central Station’. Bij die laatste gaf ze nog eens álles, hoog, rauw, klein, breekbaar, terwijl ze er zoveel energie in stopte dat ze liggend op het podium eindigde. Daarna wandelde Mell weg, om, tegen het einde van de show, op een kruk zittend met gitaar haar bap (Piet Veerman) en oma te verrassen. Over DNA gesproken. Dat ze na zo’n dynamische song het vertederende ‘Blower’s daughter’ van Damien Rice angstaanjagend mooi zong, zegt alles over de potentie van de groeibriljant die Mell is. Dat meer dorpelingen haar muziek gaan ontdekken, kan niet uitblijven.
Laden ...