Slakkengevechten en olifantensnurven
,,Papa, waarom heeft de Hulk nooit een trui aan?”
,,Papa, kunnen slakken vechten?”
,,Papa, gaan poezen ook wel eens op vakantie?”
Het is zeven uur ’s ochtends. Mijn koffie is nog te heet om te drinken. En ik ben drie vragen verwijderd van een lichte zenuwinzinking. Nog voordat we aan tafel zitten, ben ik ondervraagd over superhelden, dinosaurussen en vage beesten. En altijd even dringend. Alsof de wereld vergaat als ik niet acuut uitleg waarom meisjes geen piep hebben.
Ik luister. Echt. Ik vind het mooi, dat hoofd zonder filter. Alles is nieuw. Alles moet begrepen worden. Een kleuter denkt niet: ik vraag het straks wel even. Een kleuter denkt: ik moet nú weten waarom een T-rex zulke korte armen heeft en of Transformers kunnen poepen.
Hij springt van de Hulk naar onze kat Ruud. Van T-rexarmen naar knokkende slakken. En ik zit daar met mijn bakje kwark, wijs knikkend als een filosoof die net wakker wordt. Ik las ergens dat een kleuterbrein duizenden nieuwe verbindingen per seconde maakt. Taal, logica, oorzaak en gevolg: alles is in aanbouw. En om een beetje grip te krijgen op die chaos, stellen ze vragen. Veel vragen. Omdat ze nog niet weten wat bij elkaar hoort.
Dus krijg ik dit soort dingen:
,,Waarom heeft een olifant een snurf?”
,,Kan je praten als je dood bent?”
,,Zijn duiven er ook in het donker?”
Ja, zo begint het dus. Met verwondering. Met oprechte vragen. En dan word je ouder, en ergens tussen de nachtduiven en Transformerontlasting merk je dat vragen veranderen. Je vraagt niet meer waarom Michael Jackson eerst zwart en daarna wit was, maar waarom de Belastingdienst al zes weken niks van zich laat horen.
En dan kijk ik naar hem, mijn wandelende vragenkanon, en denk: blijf alsjeblieft nog even zo. Want hoe ouder we worden, hoe minder we durven vragen. Dus blijf maar komen met je slakkengevechten en pratende poezen, jongen. Ik drink mijn koffie wel koud.
Fotogalerij
Aan het laden ...