‘Woon je al?’
Die vraag hoor ik dagelijks sinds ik vorig jaar mijn huis heb gekocht. Het eerste plan was om alleen de wc en badkamer te verbouwen, dan de schoenen onder de kachel te zetten en de bank in te duiken. Dat plan is iets aangepast; het enige wat we laten staan zijn de muren. Container voor de deur, warme flippen met suiker op tafel, slopen met de maatjes om 7 uur op zaterdagochtend. Jongens blij dat ze met een moker mogen staan zwaaien, ik blij dat mijn badkamermuur eruit is. Daarin zijn mijn vriend en ik zeker niet de enigen. Het is te merken bij een ritje door het dorp dat bijna alle jongeren die huizen kopen op dit moment meteen alles aanpakken, het kan niet gek genoeg. Een erker aan je huis, een dakkapel op dak, een eiland aan je keuken en en een voorstraat vol beton.
Een groot deel van de huizen die betaalbaar zijn voor starters moet meer aan gebeuren dan alleen ‘een nieuw vloertje’. Dat feit, plus de vraagprijs van ieder huis, weet ik uit mijn hoofd omdat ik Funda eerder bekijk dan dat ik mijn wekker hoor in de ochtend. Helaas zegt de vraagprijs niet veel meer tegenwoordig. Overbieden is weer een standaard onderdeel geworden van de huizenjacht. Biedingsstrategieën en -tactieken worden besproken alsof het geheime recepten zijn, en altijd is er wel iemand waarvan de tante van de buurvrouw ook bij dezelfde sportschool zit om een ‘goed woordje’ te doen.
Toch kopen we allemaal dat huis en betrappen we onszelf dat we het spelletje overbieden meespelen. Wie wil er niet in dit prachtige dorp wonen, dat elke dag mooier wordt gemaakt. De zon gaat ooit wel weer schijnen. Wordt mij verteld. Het gaat nog even duren voordat er twee potten van Anneke Puk op de vensterbank staan en mijn bank van Carré naar binnen wordt getild. Want de vraag was of ik al woonde; nee dat nog niet. Mijn antwoord op die vraag is vaak ‘rond kerst’, maar ik laat in het midden of dat deze kerst is of die van volgend jaar.
Laden ...