Vandaag geopend: 08.00 - 17:30

All posts by De redactie

‘Werken aan je complete lichaam terwijl je plezier maakt’ n

Uniek in Nederland: in- & outdoor Obstacle Gym

Op tien minuten rijden van Volendam is het sinds kort mogelijk om een vrijwel unieke sport te beoefenen. Sportcentrum Jump Skillz beschikt namelijk over een geweldige, uitdagende Obstacle Gym. Met ruim 1500 m2 aan parcours en gym kunnen sportievelingen van ieder niveau trainen naar hartenlust. De toevoeging van de Obstacle Gym is een schot in de roos gebleken. ,,Onze Obstacle Course is gebaseerd op het mateloos populaire programma American Ninja Warrior, waarin deelnemers verschillende obstakels moeten overwinnen om de finish te bereiken”, zegt Kenneth Kijl. ,,Door het obstakelparcours te volgen train je je werkelijk je hele lichaam. En uiteraard is de Ostacle Gym toegankelijk voor iedereen; kinderen, volwassenen, beginners en fanatieke obstacle-racers.”
Bedrijf in Beeld door Kevin Mooijer

[ads id=66]

,,Obstacle course racing (OCR) is er voor ieder niveau”, aldus Kenneth. ,,Hoewel het een uitdagende sport kan zijn, staat plezier altijd centraal. Leden van Obstacle Gym noemen het parcours soms een speeltuin voor volwassenen. Ik denk dat dat de kern goed samenvat. Het mooie is natuurlijk dat het speelse plezier hand in hand gaat met geweldige training. Wanneer je iets met plezier doet, motiveert dat je namelijk het beste uit jezelf te halen.” Bij Obstacle Gym train je het complete lichaam. ,,Je bent aan het springen, rennen, klimmen, hangen, leren vallen, noem het maar op en het zit erin verweven. Je bent dus niet alleen met krachttraining bezig, maar juist ook met fitness.”
Bij Obstacle Gym worden trainingen op verschillende niveaus aangeboden. ,,Het maakt niet uit of je een ervaren atleet bent of een beginnend sporter, onze gym is geschikt voor iedereen. Onze leden kunnen naar wens invullen hoe ze willen sporten. Bij zowel Jump Skillz als bij Obstacle Gym geldt dat het mogelijk is om individuele- en groepslessen en -trainingen te volgen, maar je bent natuurlijk ook vrij om op eigen initiatief alleen of met een groep te trainen. Vanwege veiligheid mogen kinderen alleen onder begeleiding van onze trainers tijdens de wekelijkse lessen het obstacle parcours betreden. Op de geliefde trampolines van Jump Skillz is vrij spelen voor de kids uiteraard wel toegestaan.” De trainers van Obstacle Gym lopen geregeld tegen blij verraste leerlingen op. ,,Mensen hebben vaak meer in hun mars dan ze in eerste instantie denken. Als beginners bij ons komen hoor je vaak dingen als ‘ik zie wel hoe ver ik kom’ en ‘dit is alleen iets voor goed getrainde mensen’. Maar na een paar sessies slaat dat om naar ‘wauw, ik wist niet dat ik dit kon’. Net als in het dagelijks leven kun je je onverslaanbaar voelen na het overwinnen van een aantal obstakels. Je wordt sterker en fitter door in de Obstacle Gym te trainen en dat voel je ook. Het kweekt zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen. En omdat het zo leuk is smacht het naar meer. Ik kan het iedereen aanbevelen.”

Kinderen
Zo’n ‘speeltuin voor volwassenen’ is natuurlijk niet alleen aantrekkelijk voor de meerderjarigen, maar ook kinderen kunnen er hun ei kwijt. ,,Naast de mogelijkheden voor volwassenen en het inzetten van het parcours voor bedrijfsfeestjes, vrijgezellendagen, schoolklassen en bijvoorbeeld kinderfeestjes, bieden we ook trainingen speciaal voor kinderen. Onze gediplomeerde trainers hebben allemaal een Freerun- of OCR-achtergrond. Ze weten van jou een echte ninja te maken. En of je alleen of met een eigen groep komt maakt niet uit. De Obstacle Gym en onze trainers zijn iedere dag beschikbaar.” Persoonlijke aandacht en gemoedelijkheid zijn twee speerpunten van Obstacle Gym. ,,We geven iedere leerling dezelfde mate persoonlijke aandacht. Iedereen moet zich op zijn of haar gemak voelen en moet het naar de zin hebben bij Jump Skillz en Obstacle Gym, dat vinden we het allerbelangrijkste.”
Voor de fanatiekeling die niet genoeg heeft aan alleen de Obstacle Gym is het bij het sportcentrum ook mogelijk om de meer gebruikelijke routines af te leggen. ,,We beschikken over 1500 m2 aan sportfaciliteiten en hebben dus voor ieder wat wils. Alles wat je in de gemiddelde sportschool tegenkomt, vind je ook bij ons. Professionele machines, squat-rekken, bench pressen, deadliften, crossfit, een dumbbell-ruimte, kickboks faciliteiten en ga zo maar door. Vanzelfsprekend geven we ook trainingen binnen de verschillende disciplines. Zelf geef ik in het kader van kickboksen bijvoorbeeld zaktraining. Een andere populaire les is de ‘booty builder’ voor de dames. Tijdens die lessen worden de buik, benen en billen getraind. Maar volg je liever geen lessen en wil je lekker zelf trainen, dan kan dat natuurlijk ook. Bij Obstacle Gym kom je hoe dan ook naar het volgende niveau.”

Ga voor meer informatie over de mogelijkheden en abonnementsvormen naar www.obstaclegym.nl. Meld je op de website aan voor een gratis proefweek en maak kennis met Obstacle Gym, de fitnessruimte en de groepslessen.

Fotogalerij

Tom van Dijken verzamelt computers voor slachtoffers Oekraïne

Heb je nog een laptop, desktop of tablet liggen die je niet meer gebruikt?

 

Het is mogelijk om deze via www.helpjeookmee.nl te doneren aan de slachtoffers van de oorlog in Oekraïne. Volendammer Tom van Dijken heeft het initiatief opgezet met hulp van zijn onderneming Smart Computerservice.

 

,,Heb je nog een oude laptop, desktop of tablet liggen? Doneer hem dan via onze website. Wij zorgen dat de computer opnieuw geïnstalleerd wordt, dat al jouw persoonlijke data verwijderd wordt en dat het apparaat bij een hulpbehoevende Oekraïense vluchteling terecht komt.”

Fotogalerij

RKAV Zaal onderuit tegen BE ’79

Een gehavend RKAV Volendam heeft vrijdagavond met 3-4 verloren van Be ’79 uit Berkel-Enschot. De ploeg van coach Hjalmar Hoekema staat daardoor voorlopig achtste in de voorjaarspoule van de Eredivisie zaalvoetbal.

 

Volendam kon slechts over zes veldspelers beschikken en dat brak de poeg uiteindelijk. Na een 0-1 ruststand begonnnen de Volendammers sterk aan de tweede helft. Nick Schilder, die eerder de paal had geraakt, zorgde voor de verdiende gelijkmaker.

 

Volendam bleef strijden voor een beter resultaat maar door de aanvallende instelling wist BE ’79 binnen twee minuten de stand naar 1-3 te tillen. Via Tim Taylor deed Volendam nog iets terug en besloot Hoekema met een meevoetballende keeper te spelen. Uiteindelijk wierp dat zijn vruchten af en was het Nick Schilder die de eindstand 3-4 op het bord zette.

Fotogalerij

Handbaldames verrassen weer

Na dikke nederlagen in de competitie blijken de wedstrijden in de nacompetitie toch bijzondere krachten los te maken bij de handbaldames. Zo was er de overwinning tegen Quintus en nu werd SEW, zij het nipt, verslagen.

 

In de eerste tien minuten ging de wedstrijd nog gelijk op, daarna nam Volendam het initiatief. Volendam liep uit en SEW mocht niet klagen dat het met de rust ‘nog maar’ 18-14 stond. Ook na de pauze dicteerde Volendam: de verdediging stond goed en de aanval bleef scoren.

Volendam liep zelfs uit naar een verschil van zeven, maar het werd daarna rommelig en SEW kwam terug tot één punt. Routinier Sabrina van der Mast zorgde met haar negende treffer voor de belangrijke overwinning: 30-29.

Fotogalerij

EVC wint periodetitel na achtste zege op rij

EVC liet laagvlieger AH’78 geen moment in hun spel komen. Zo konden de Edammers in de eerste helft acht corners nemen en werden er diverse kansen onbenut gelaten, alvorens Dave Dijkhuizen de verdiende openingstreffer liet noteren.

 

Ook in de tweede helft was EVC veel te sterk voor de gasten uit Huizen en het was Huub van Maanen die de voorsprong verdubbelde. Op aangeven van Brian Rossenaar was het aanvoerder Ronald Schut die met een bekeken schuiver de (eind) stand op 3-0 bracht.

Door een ijzersterke serie werd daardoor de periodetitel gewonnen en dit werd op het veld uitbundig gevierd met een paar flessen Champagne. De spelers van EVC werden met gejuich en met vuurwerk onthaald en er volgden nog wat gezellige uurtjes in de kantine.

Fotogalerij

Wim Jonk: ‘Er zat logischerwijs veel spanning op’

Wim Jonk zag spelers hun rentree maken (Derry-John Murkin en Brian Plat) maar ook – wederom – spelers geblesseerd uitvallen. Zoals de broers Ould-Chikh, waarvan Bilal aan het hoofd, waardoor de trainer zes wissels in vier momenten mocht toepassen. De oefenmeester moest ook constateren dat ondanks de urgente situatie nog steeds bepaalde spelers op sommige momenten inactief verdedigden.
Door Eddy Veerman

,,We wisten dat de backs van De Graafschap graag ‘hoog’ spelen en hadden besproken wat dat voor ons betekende. Toch zie je op bepaalde momenten nog passief in plaats van pro-actief verdedigen. Wat dan ook ontbreekt, is dat de verdedigers daarachter vanwege hun onervarenheid vooral bezig zijn met zichzelf en niet de jongens die voor hen staan aan kunnen sturen. Daardoor kwamen we achteruit te lopen. Dat heeft ook met vertrouwen en het gebrek daar aan te maken. Er zat logischerwijs veel spanning op: zes wedstrijden zonder overwinning en maar drie punten. Dan komt De Graafschap, dat tegen Emmen een goede wedstrijd speelde en ook in de eerste helft vaster was aan de bal. Je voelt wel dat onze spelers willen, maar dat willen omzetten naar wilskracht en elkaar in de wedstrijd daar op aansturen, dat gebeurt te weinig.”
,,De drie keer dat we de eerste helft wél de druk er op gaven, was het gevaarlijk. Maar uiteindelijk ben je de eerste helft niet meer dan drie keer gevaarlijk geweest, was het spel helemaal niet goed. In de tweede helft was het beter, maar gebeurde heel veel op basis van inzet. Was het wel met het hart, maar minder met het hoofd. We konden de bal te weinig vasthouden, ook voorin. Zij kregen kansen, wij ook twee grote, daar hadden we de wedstrijd moeten killen. Dan weet je dat De Graafschap op het einde met lange mannen ‘God zegene de greep’ gaat spelen. Gelukkig pakte Stankovic een aantal goede ballen.”

 

Fotogalerij

Murkin: ‘Of volgend seizoen De Kuip of MVV-uit, dat besef, dat begint met inzet’

Terwijl spelers, reserves en geblesseerden in de middencirkel opgelucht de eerste overwinning sinds weken vierden, liep Derry John Murkin even uit de menigte en veegde met zij shirt wat tranen van het gezicht. Eindelijk voelde de geboren Engelsman en opleidingsspeler van de FC zich weer voetballer, nadat hij in juli zijn laatste (oefen)wedstrijd speelde en sindsdien vooral revalidant was. ,,Er was wel even een moment van emotie, ook toen ik daarna naar mijn ouders liep. Ik ben ook maar een mens en er viel zoveel last van mijn schouders.”
Door Eddy Veerman

Vorig seizoen was de door trainer Wim Jonk naar linksback omgeturnde linksbuiten één van de revelaties, maar een blessure verwees hem al vroeg in de voorbereidingscampagne naar een herstelperiode. Dat lukte echter niet, waardoor hem alsnog een operatie én lange revalidatie wachtte. ,,Soms waren er momenten van stress, dat ik dacht: wat als het niet meer geneest? En dan zag ik de jongens bezig op het veld en zat ik stil. Of bezig in de gym. Dan besef je pas dat alles doorgaat als jij niet speelt en waardeer je écht als je weer op het gras mag staan en met een bal aan de gang kan. Dat je daarna weer bij de groep mag aansluiten.”
Murkin manifesteerde zich vorig seizoen als dynamische opkomende back, met gif in zijn spel en tevens coachende kwaliteiten. Daar heeft Volendam er dit seizoen te weinig van. ,,De laatste weken sprak ik ook wel in de groep, ook voor deze wedstrijd. ‘Nog vijf finales’, zei ik. En als we deze zouden winnen, nog vier. Donderdag zat ik op tv Feyenoord te kijken en dacht ik: wij kunnen daar in De Kuip volgend jaar spelen. Of uit tegen MVV. Dat heb ik ook tegen de jongens gezegd. Dat besef, dat begint met inzet, dat was vandaag weer meer aanwezig, net als maandag tegen Jong PSV.”
Hij wil graag weer de voorbeeldrol pakken. ,,Dat heb ik altijd, als ik train ga ik ook vol gas. En kan ik irritatie krijgen als ik het iemand niet zie doen. Dat moet ook in je zitten.” Zijn rentree was bepaald niet gemakkelijk. ,,Als je kijkt naar mijn laatste wedstrijd, oefenen tegen PEC Zwolle in juli. Dan staan er nu acht andere spelers in. Dus dat is wennen en ik heb nog geen wedstrijdritme. Wist wel hoe De Graafschap graag speelt, met opkomende backs. Soms ging het gewoon te snel en mijn benen dachten op een gegeven moment ook ‘even pauze’. Dat is logisch na zo’n lange periode. Het is aanvoelen hoe het per dag gaat. Hard werken is deze avond voor mij beloond. Nu is het vasthouden en fitter worden.”
Hij had nog wat over na afloop om, toen de meeste spelers al binnen waren, sprintjes te trekken richting de uit zijn dak gaande HekSide. ,,Dat doe je op adrenaline”, besloot Murkin glimlachend.

Fotogalerij

Denis: gevlucht uit Oekraïne en neergestreken in Meermin

Hart en hoofd verscheurd

Het contrast is immens en dat is precies wat Denis (38) van binnen openrijt als hij er bij stil staat. Familie, vrienden en collega’s leven duizenden kilometers verderop dagelijks in angst en onzekerheid; zelf is hij met zijn vrouw en-autistisch-kind gevlucht uit de Oekraïense hoofdstad Kiev en ervaart hij in De Meermin in Edam de relatieve rust. Relatief, want de actualiteiten zijn nooit ver weg en vanuit zijn nieuwe thuis probeert hij een nieuwe toekomst op te bouwen, waardering te tonen én zijn achtergebleven landgenoten (financieel) te steunen. Zijn hart bloedt, tijdens het doen van zijn verhaal worden zijn ogen voor het eerst sinds ‘de ontsnapping’ vochtig. Ondertussen strijdt hij voor het moederland van zijn vrouw, op afstand, maar vanuit het zelfde dappere hart.
Door Eddy Veerman

[ads id=66]

Af en toe valt hij stil. Heeft Denis wel woorden, maar duurt het even voordat hij zijn zin kan vervolgen. De vermoeidheid valt van zijn gezicht af te lezen. Maar omvallen is geen optie. Hij heeft er net weer enkele sollicitatiegesprekken op zitten.
,,Ondertussen probeer ik-als Front-End Developer (webdesign, red)-ook mijn huidige baan aan te houden in Oekraïne. De hele dag ben ik bezig tot ’s avonds, dan ben ik ’s avonds laat een zombie.” Het hoofd wordt daarbij uiteraard continu gevoed door de laatste ontwikkelingen duizenden kilometers verderop. De actualiteiten in Kiev, waar een deel van zijn familie verblijft, houden het gemoed bezig.

Autisme
Ergens in het gesprek geeft Denis aan dat de uitwijk nemen naar Nederland al in zijn hoofd rond ging. ,,Vanuit het werk ken ik mensen die hier wonen. De voornaamste reden om aan emigratie te denken was vanwege ons kind Nikita. Hij heeft een vorm van autisme en in Oekraïne is over het algemeen geen begrip voor autisme. Sommige mensen staan er voor open, maar de meeste hebben zoiets van ‘ik hoef daar toch niet mee te dealen’.”
,,De vrouw van onze president Zelensky heeft er werk van gemaakt om voor dit soort kinderen iets te doen, zoals inclusief laten leren op scholen. Mijn vrouw en ik hebben het geld voor een speciale school, maar vele andere Oekraïense mensen kunnen dat niet betalen. Hier in Nederland is men er bekender mee en krijgen deze kinderen meer ruimte tot ontwikkeling.”
De achtjarige Nikita heeft, zoals veel kinderen met autisme, structuur nodig. ,,Voor hem zijn we vertrokken uit de chaos. De situatie in Kiev was kritisch. Van origine ben ik Moldavisch, mijn moeder is Roemeens en mijn vader werd als Oekraïense soldaat ooit in Moldavië gestationeerd. Ik hoopte op een Roemeens paspoort, dan zou ik ooit naar Nederland kunnen, ik wachtte daarop sinds 2019. Toen de oorlog kwam, konden we niet meer wachten.”
,,Ik sprak er over met mijn vrouw Marina, zij wilde niet weg. Het is haar geboorteland, haar ouders wonen op minder dan een kilometer van ons, ze werd gek bij de gedachte. Maar we hadden geen keuze.”
,,Haar ouders hebben de eerste vijf dagen in de schuilkelder geleefd, daarna verkasten ze naar een woning vlak buiten Kiev, waar wij een stuk grond hadden gekocht. Toen Marina met haar ouders belde, hoorde je de bommen en de kogels op de achtergrond.” Denis kijkt vertwijfeld uit het raam. ,,Oorlog is slecht, het is 2022, er zou geen oorlog meer moeten kunnen komen. We zijn mensen, kennen onze geschiedenis, zoals de Tweede Wereldoorlog. Hoeveel mensen en kinderen zijn toen niet gestorven? Dat moeten we nooit meer willen.”

‘Aan de ene
kant voel ik me
opgelucht en aan
de andere kant
voel ik me slecht,
dat we zijn gevlucht’

,,In Kiev verblijven nog vele collega’s, vrienden en familieleden. Wij zijn de uitdaging aangegaan om te vertrekken. Wij hadden de kans, maar velen hebben die kans niet. Ik stuur ze van hieruit geld en voel me bevoorrecht dat ik de mogelijkheid heb om dat te doen.”
Denis blikt even terug. ,,Op de tweede dag van de oorlog zei de regering dat alle mannen van 18 tot 60 jaar niet het land moesten verlaten. Aan de ene kant was dat goed, want het zijn Oekraïense mannen en als die weg gaan, wat moeten de kinderen en ouderen dan? Zoals gezegd was ik een paar jaar geleden al van plan om weg te gaan en nu was het beter voor ons gezin om te gaan. Met mijn Moldavisch paspoort was het voor ons gemakkelijker vertrekken en mijn gezin naar een veilige plaats brengen. Andere mensen in Kiev kunnen niet meer weg, omdat de Russen bepaalde vluchtwegen kunnen aanvallen.”
In zijn hart en hoofd is een tweestrijd aan de gang. ,,Aan de ene kant voel ik me opgelucht en aan de andere kant voel ik me slecht. Ik ben aan het werk, maar ik heb het ‘swiping-syndroom’ en ga steeds nieuws kijken op mijn telefoon. Als er iets is qua actualiteiten dan kan ik niet meer werken. Dan zijn mijn gedachten daar.”
,,Wat me sinds onze komst opvalt, is dat de mindset van Oekraïne dezelfde als hier in Nederland. Toen ik hier met mijn vrouw Marina kwam, zagen we dat ieder persoon die hier rondliep, probeerde te helpen. Ook al konden ze je niet meteen met iets helpen, ze deden hun best. Bijvoorbeeld Willemijn Heideman, zij woont hier vlakbij en werkt op een boerderij. Met mijn vrouw en kind mochten we daar naar toe. Ze zorgde er voor dat Nikita zo blij was en steeds een liedje wilde horen.”
Hij maakt een bijzondere vergelijking. ,,In Oekraïne zie je geen eenden vliegen, ze knippen daar de veren af, om te zorgen dat ze niet wegvliegen. Hier vliegen vogels én eenden, zie je democratie zelfs bij de dieren. Als ze ergens naar toe vliegen, zijn ze daar ook welkom. Dat is zo cool.”

Karma
,,We merken dat het hier prettig leven is, maar we willen niet alles maar krijgen van de gemeente en de overheid. We willen ook belasting gaan betalen en niet alleen profiteren van de goedheid hier. Ik denk dan aan karma. Wij moeten ook iets geven, dan krijg je iets gedaan. Bijna elke dag komt er een oma uit de buurt langs met twee kleine hondjes. Dat is zo’n lief gezicht. Ik probeerde met haar te praten, maar ze spreekt geen Engels, dus ik maakte duidelijk ‘we doen het met onze handen en proberen iets’. Ze lacht gewoon en we vinden het leuk. Het voelt zo warm.”
,,Weet je: in je leven maken we allemaal fouten en door je leeftijd en ervaring leer je daar van en leer je wat belangrijk is. Dat het leven niet bedoeld is om rijk te zijn, maar mens te zijn. Mijn vrouw begrijpt dat onze toekomst nu even van mij afhangt. Ik moet ander werk zoeken en leren. Als ik iets kan opbouwen, kunnen we later een appartement huren. Ze heeft veel contact met haar ouders. Haar broer is in het Oekraïense Odessa en die stad ligt ook onder druk. Hij werkt als salesmanager maar het bedrijf is gesloten en er zijn geen inkomsten. Dus we sturen geld, ook naar haar ouders, maar ook naar burgers die daar vechten en hun gebied verdedigen. Zij hebben geen wapens of andere mogelijkheden, alleen hun handen en armen.”
,,Drie dagen geleden kreeg ik van één van hen een bericht dat ze in Kiev één toegangsweg hebben heroverd. Hij vertelde dat dat gevoel, dat zoiets lukt -met niks meer om handen-een groot adrenalinegevoel geeft. Al zou hem iets gebeuren, lichamelijk, gaat hij tóch verder. Dat maakt je trots.”
,,Dat maakt mij sterker in de gedachte dat ik werk moet blijven zoeken, dat ik ook in Oekraïne belastingen moet blijven betalen, want dat maakt in Oekraïne mogelijk dat oudere mensen steun krijgen, dat mensen in ziekenhuizen medicijnen en andere spullen blijven krijgen.”
,,In Charkov werd een ziekenhuis gebombardeerd en artsen-ondanks het bombardement-vluchtten niet, maar zorgden dat baby’s tóch geboren konden worden. Om dat mogelijk te blijven maken, moet ik hier van uit blijven werken. Zodat ze we belasting daar blijven betalen en zíj door kunnen gaan.”

‘De Oekraïense vrouwen
hebben hier Borsj-soep
gemaakt voor personeel
en vrijwilligers:
dat is onze eerste kans
geweest om met een
gebaar ‘dankjewel’
te zeggen, want wat
hier gebeurt…’

,,Het bijzondere is dat mensen vanuit Oekraïne positieve referenties aan elkaar doorgeven tot in Amsterdam. Ik weet dat dat gebeurt, dat zie je niet, maar dat merk je. Want de mensen waar ik solliciteer, zijn allemaal behulpzaam. Meestal gaat daar een tijd overheen, maar nu gebeuren dat soort dingen al in twee weken tijd. Dat is een andere kant van de medaille, heel bijzonder. Je wordt enthousiast om hier onderdeel van te mogen zijn.”
,,Hier gebeuren ook mooie dingen. Hier in Edam en Volendam is vis geliefd, in Oekraïne is dat bijvoorbeeld Borsj-soep. De Oekraïense vrouwen die hier wonen hebben dat gemaakt voor het personeel en vrijwilligers: dat is onze eerste kans geweest om met een gebaar ‘dankjewel’ te zeggen. Want wat hier gebeurt…” Hij verontschuldigt zich voor het stilvallen en slikken.
,,Sorry. Ik heb nog niet zulke diepe conversaties gevoerd, probeer sterk te zijn voor mijn vrouw en kind Nu ik er over praat, komt het van binnenuit en maakt het me emotioneel. Het is als een munt met twee kanten: je rolt de munt, die steeds verder rolt, obstakels of niet. Ik probeer aan mijn vrouw de meest leuke kant te laten zien, Maar er is ook een andere kant. Dat is als een zwart gat. Zonder enige kleur, alleen maar schrapen en littekens.”
Denis vecht op afstand. Is vader, echtgenoot, schoonzoon, vriend, collega, werkzoekende en als Engels-sprekende verbinder in De Meermin. ,,We proberen hier ook een community te zijn. Want de mensen die hier zijn komen wonen, komen van allerlei verschillende dorpjes en steden. Omdat ik Engels spreek, probeer ik te verbinden waar ik kan. Het is mooi dat andere bewoners foto’s laten zien van opgeruimde plekken en dat de keuken schoon is. Ook dát is een boodschap uitdragen van ‘thank you’.”
,,Wat er met ons is gebeurt, valt te vergelijken met wat er met mensen met autisme gebeurt. Iedereens situatie is, afzonderlijk van elkaar, verwoest. We hoeven aan deze bewoners niet te vertellen dat je anders bent. We moeten hier blijven leven in een democratische sfeer.”

 

Fotogalerij

Platvis en 24Wines winnen IBEV-prijzen

Na twee jaar zonder (corona) kon de uitreiking van de IBEV-Ondernemingsprijzen weer plaatsvinden. In een goed gevulde St. Jozef gingen Platvis BV en 24Wines met de eer aan de haal.

 

IBEV-voorzitter Alfred de Jong opende de avond met een speech, waarin hij op een respectvolle manier een link wist te leggen tussen menselijk- en zakelijk leed vanwege de coronacrisis en de oorlog in Oekraïne. ,,Ondernemen in een steeds veranderende wereld is niet eenvoudig.” Voor de IndeKijkerprijs streden BigGreen, 24Wines en CuliCafé De Ontmoeting.

 

Bij de Ondernemingsprijs gingen Molenaar & Zwarthoed Adviseurs, Nieuw Leven en Platvis voor de eer. De aanwezigen in de zaal konden digitaal stemmen op hun favoriet. Het aantal stemmen én het oordeel van de vakjury, resulteerde in winst voor Platvis en 24Wines.
Foto’s: Foto Blaauw

Fotogalerij

In de Nivo van vandaag, 6 april 2022

Wij wensen iedereen veel leesplezier met onder andere de volgende onderwerpen:

• Havenfeesten een daverend succes
• Zwembad Warder voor derde keer overstroomd
• Burgemeester onderstreept grote verantwoordelijkheid taak raadsleden
• Frank Bond brengt nieuw muziekconcept in PX
• Organisatie Havenfeesten geeft ook ‘Zoodje eten’ nieuwe impuls
• Vereniging Vrijetijdsbesteding Gehandicapten Volendam (’t Nest)
• Denis: gevlucht uit Oekraïne en neergestreken in Meermin
• Tom Buijs van De Triade valt in de prijzen bij Skills Talents
• Ton Verheij wint voor de derde keer het Kaaswaagtoernooi
• Merel Conijn naar Jumbo Visma

Fotogalerij

× Hoe kan ik je helpen?