Pasen nadert, maar hoe zit het met onze geloofsbeleving?
n
‘Ik probeer het door te geven aan de kinderen’
In elke stad of dorp, op elke berg of in elk dal ter wereld bouwde de mens gebedshuizen. Mogelijk omdat wij ten diepste religieuze wezens zijn. Een ruime meerderheid van de wereldbevolking gelooft nog altijd in een god. Toch sluiten steeds meer Nederlandse kerken hun deuren of krijgen een andere bestemming. Het is een signaal van een teruglopende kerkgang. Die is ook in het Rooms-Katholieke bolwerk Volendam zichtbaar. Zijn mensen dan werkelijk niet meer religieus, of zijn ze op een andere manier bezig met spiritualiteit? In de aanloop naar Pasen vraagt de Nivo zich af: hoe zit het anno 2021 met de geloofsbeleving in de gemeente? Verderop het verhaal van de zussen Natasja en Bianca. Op deze pagina de gezinnen Kras en Bootsman. ,,Het roept wel weerstand op bij de oudere kinderen, maar we gaan wel”, zegt Marco Kras over de kerkgang.
Door Eddy Veerman
[ads id=66]
Het Geloof maakte onderdeel uit van de opvoeding in het gezin Kras, met aan het hoofd Theo en moeder Margriet. ,,Mijn moeder gaat nog trouw naar de kerk, mijn vader met enige regelmaat.” Van de vier zoons zet Marco het kerkgaan het meest voort.
,,De één is fanatiek, de ander wat minder. Als ik het niet zeg, gebeurt er bij ons thuis ook niets. Mijn vrouw steunt me gelukkig”, zegt Marco, die thuis samen met Rens vijf kids heeft.
,,Onlangs belandde mijn schoonmoeder in het ziekenhuis met corona. Ben ik een dag later al naar de kerk gegaan. En laatst wilde ik het gezin meenemen. Dan klinkt het bij de oudere kinderen eerst van ‘echt niet’, maar als Rens dan ‘echt wel’ zegt, dan gaan ze, dan is de weerstand voorbij.”
,,Weet je, na drie kwartier of misschien een uur sta je weer buiten, zo heb ik dat als kind ook ervaren. Dan heb je je dingetje gedaan en misschien even nagedacht, je bent tot rust gekomen. Ík in ieder geval. Als de kinderen naast je tenminste niet zeurderig zijn”, lacht hij.
,,Als we zoals laatst samen heen gaan, zeg ik wel dat het voor oma is, maar kinderen zitten in hun eigen bubbeltje, dan dringt het soms moeilijk door. Ouders – ik ook – zitten zelf ook in hun eigen wereld, dus dan is er te weinig bewustzijn om het kind uit de bubbel te trekken en het gesprek aan te snijden. Dat moet eigenlijk wel. We zijn tegenwoordig als ouders ook met zoveel dingen bezig.”
,,Door die telefoon, door de eenvoud van het grote bereik dat je hebt. Als je die een week weg legt, wordt het bereik zoveel minder, word je al sneller zoveel rustiger. Dan wordt dat automatisme, maar wie legt nog zijn of haar telefoon langer dan een dag weg?”
‘Voor mijn risicovolle
hartoperatie ben ik
wel even tien minuten
de kapel in gegaan’
Hij glimlacht. ,,Ga me niet na afloop van de Mis vragen wat de pastoor heeft gezegd, dat onthoud ik niet allemaal. Tijdens de preek luister ik wel, maar gaan mijn gedachten vaak genoeg overal heen. Het is wel rustgevend.”
,,Ik vind de kerk belangrijk: zelfs toen we helemaal niet naar de kerk mochten, vulde ik wel de collecte zelf in. Toen dat niet werkte, heb ik de kerk een mailtje gestuurd. Daar ben ik dan wel mee bezig. Ik ben opgevoed met de Bijbel, de Tien Geboden. De standaard basisvoorwaarden die je geleerd zijn door je vader en moeder, zitten in die Tien Geboden.”
,,Ik heb ze twee weken geleden voorgelezen aan de kinderen. De jongste heeft onlangs de Heilige Communie gedaan. Dan lezen we een verhaaltje voor, dat vindt hij interessant. Daar staat ook niks geks in. Het zijn voorwaarden om je leven normaal te leven. Zo probeer je het door te geven. Dan hoop je, dat als ze de puberteit voorbij zijn, dat ze ook op die manier dat stukkie rust vinden wanneer het nodig is.”
Vanaf het moment dat zijn schoonmoeder in het ziekenhuis belandde, brandt er een kaars. ,,Als ik dan kijk hoe ik reageer op dat nieuws, dat is ontzettend koel, naar de buitenwereld. Dat is hoe ik denk dat ik mezelf voel. Maar tóch wil ik dan naar de kerk. Dan ervaar ik de kracht en de rust.”
Vorig jaar moest hij zelf plots worden opgenomen. ,,Ik heb mezelf twee jaar geleden een keer een zondagskind genoemd, vanaf dat moment kreeg ik kwaaltjes. Als je ouder wordt, hoort bij het leven dat je iets kan overkomen.” Er wachtte hem een zware hartoperatie. ,,De dag voordat ik geopereerd werd in het OLVG, liep ik te struinen door het ziekenhuis. Ben ik even in de kapel geweest en heb tien minuten voor mezelf genomen. Ik wist dat het een risicovolle operatie was. Dat was wel een dingetje. Dus begon ik te bidden voor een goede afloop.”
Dat bidden gebeurt thuis ook regelmatig. ,,Zeker met de jongste twee. Het heeft ook te maken met hoe rustig of druk wij als ouders zijn en of de kinderen het naar bed gaan te lang hebben uitgesteld…”
Hij is zijn zegeningen nóg meer gaan tellen. ,,Dat deed ik al. En Het Geloof, tja, hoe moet je het nog beleven in deze tijd. Ik ervaar een mentaliteitsverandering onder de mensen. Ieder moet het voor zichzelf bepalen, maar er valt altijd iets uit te halen. Met Pasen gaan we zeker samen naar de kerk. We moeten inderdaad nog wel reserveren, om de pastoor niet in verlegenheid te brengen.”
‘Vooral in moeilijke
tijden met Het
Geloof bezig’
‘…Met de kerk in het midden…’, klinkt het in het Volendammer volkslied. Vroeger bevond de kerk zich ook letterlijk en figuurlijk in het midden. Het geloof zit nog wel in de mensen, denkt ook Jennifer Tol. Eind november deed haar jongste zoon Alex Bootsman (foto) – als laatste in dat jaar – met de Nicolaasschool-leerlingen de (verlate) Heilige Communie. ,,Daarna zijn we niet meer in de kerk geweest”, zegt zijn moeder Jennifer. ,,Dat is sowieso moeilijk in deze tijd. De kinderen op de Nicolaasschool bidden nog wel bij binnenkomst en tijdens die Communieperiode kregen de kinderen de bijbelverhalen mee, maar hier thuis gebeurt daar eerlijk gezegd niets mee.”
,,Qua Geloof is het meer dat je er in moeilijke tijden mee bezig bent en ik denk dat dat voor veel mensen zo is. Dán steek je bijvoorbeeld een kaarsje op. Bijvoorbeeld als mijn vader weer controle heeft in het ziekenhuis. Of iemand een operatie ondergaat. Dan branden we altijd een kaarsje bij Maria, want haar beeld staat prominent bij ons in de keuken.”
,,De beide opa’s gaan nog trouw wekelijks naar de kerk en bij de grootouders thuis wordt ook nog gebeden voor het eten. Dat horen we van onze kinderen. Wij als ouders werken allebei in de horeca, maar ik neem de jongens wel altijd mee naar de kerk tijdens Kerstmis en Pasen naar de kerk. Hun vader – Lex van ’t Havengat – is zelf nog misdienaar geweest en begint er nog wel eens over. Dat we er eigenlijk meer mee zouden moeten doen. Dat vind ik ook. Niet alleen in slechte tijden.”
Foto: Marco Kras en zijn gezin in klederdracht bij de Vincentiuskerk, tijdens Volendammer Dag 2018.
