All posts by De redactie

De redactie Algemeen | 15-7-2019 | 30 sec. leestijd

Kom zaterdagmorgen 20 juli naar Sint Nicolaashof

Oude Bedakkertjes

We krijgen geregeld vragen of er nog Bedakkertjes zijn over bepaalde straten of onderwerpen. We hebben ze. U moet er wel op tijd bij zijn, want de voorraad is beperkt. Sommigen willen zelfs alle edities hebben.

Komende zaterdag 20 juli van ’s morgens tien tot half twaalf bent u in Sint Nicolaashof van harte welkom voor oude Bedakkertjes. Voor een speciale prijs van € 2,50 per exemplaar kunt u ze meenemen.

De recente en mooie zomereditie van het Bedakkertje is verkrijgbaar bij
Drukkerij NIVO; Primera, De Stunt van de Stient, Slagerij Bakkertje en Jan Cas Sombroek

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 15-7-2019 | 2 min. leestijd

Autoverzekering in Volendam: dit is de hoogte ervan

Woon je in Volendam en wil jij je auto verzekeren? Dan ben je waarschijnlijk vooral geïnteresseerd in de prijs die je elke maand moet betalen. Zuinig als, wij Nederlanders, zijn. Over die prijs is op voorhand niet exact iets te zeggen omdat dit afhankelijk is van verschillende factoren. Bovendien zijn er meer zaken om rekening mee te houden als je als Volendammer je mooie vierwieler wil verzekeren.

Zonder autoverzekering mag je de weg niet op

In Nederland is een WA-verzekering verplicht. Zonder verzekering mag je de weg niet op. Bij een WA-verzekering wordt alleen de schade aan de tegenpartij vergoed als jij een ongeval veroorzaakt. De eigen schade betaal je dan dus zelf. Verder kun jij de auto WA beperkt casco verzekeren en is er nog de allriskverzekering. Sluit je een verzekering af? Neem dan wel eerst de kleine lettertjes door en check zaken als hoeveel de no-claimkorting is na schade en hoeveel die is na een aantal jaren schadevrij rijden. Let ook op het eigen risico, de hoogte hiervan en of er een nieuwwaarderegeling geldt voor nieuwe auto’s.

Hoger eigen risico, korting op je premie

Soms is het, ondanks dat je een verzekering hebt, verstandig zelf de schade te betalen. Zeker als het eigen risico er ook nog vanaf gaat, je terugvalt op de bonus-malusladder en je meer premie moet gaan betalen. Het ligt maar net af van je basispremie, het kortingsproces dat je hebt opgebouwd en de korting die je verliest. Wat ook kan is – als je ook kleine schades wilt claimen- kiezen voor een eigen risico. In ruil krijg je korting op je premie.

Check de polisvoorwaarden

Auto’s die niet ouder dan drie jaar zijn worden in negen van de tien keer allrisk verzekerd. De oudste auto’s doen het met een WA-verzekering. Wat betreft de verzekering is het goed te weten dat als je op vakantie gaat je de groene kaart mee dient te nemen. Check ook of vervangend vervoer voor in het buitenland in de polisvoorwaarden is opgenomen. Wil je een goede vergelijking kunnen maken tussen de verschillende autoverzekeringen die er beschikbaar zijn kijk dan op autoverzekeringen vergelijken. Daar zie je precies welke polisvoorwaarden het beste bij je passen en welke keuze het beste is voor jou bij het afsluiten van je autoverzekering. En als je vakantieplannen hebt, check ook hoe de zaken daarvoor geregeld zijn.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 14-7-2019 | 11 min. leestijd

Zussen en vriendinnen blikken terug op het bijzondere leven van Ries van Rijn n

‘Een sprankelend zieltje zonder zorgen’

Boomlang, extreem knap en altijd aardig. Grootheden als Gaultier, Versace, Mugler en zelfs Madonna waren gek op hem. 24 jaar geleden stierf hij, slechts 33 jaar oud. Maar in zijn korte leven wist Ries van Rijn een onuitwisbare indruk te maken op iedereen die hem kende. Nog steeds duikt hij regelmatig op in de herinneringen van zijn oude Volendamse vriendinnen en familie. Zijn naam rolt dan ook nog vaak over de lippen van de zussen van Ries. Als een bepaalde situatie hen bijvoorbeeld plots aan hun geliefde broer doet denken. Of als iemand een mooie anekdote deelt, waardoor het lijkt alsof Ries weer even terug is en iedereen als vanouds aan het lachen weet te krijgen. Zoals deze avond, als ze samensmelten en terug gaan naar toen.
Door Leonie Veerman

Samen met zijn drie broers en vijf zussen groeide Ries van Rijn op in Volendam. ,,We woonden in een huis midden op het Europaplein”, vertelt zijn zuster Marian, ,,waar nu Kruidvat zit.” En al van jongs af aan waren zijn zusters gek op Ries. Frieda kan hem nog goed voor de geest halen: ,,Het was een verschrikkelijk lief jongetje met krulletjes. Hij had een erg fijn gezicht voor een jongen, voor ons was het echt een levende pop.”

‘Broer Paul sloeg
spijkers door
onze barbies,
Ries deed de coiffure’

Dat Ries anders was dan andere jongens was voor het hele gezin al vroeg duidelijk. Zelfs voor Anneke, de jongste van stel, was dit besef er al zo lang ze zich kan herinneren. Ze gniffelt: ,,Onze broer Paul sloeg spijkers door onze barbies, Ries deed de coiffure.” Evalien begint te lachen, ,,dat weet ik nog wel ja! Broer Paul was zowat het tegenovergestelde van Ries, die klom uit de box zo naar de botters toe!”
,,Ries kon op zondagmiddag ademloos naar ons kijken wanneer we warmwaterkrullers in ons haar zetten”, zegt Frieda. ,,Mooie spullen konden in die tijd ook zomaar verdwijnen. Onze buurvrouw d’r nieuwe ‘Royal Albert’ kopjes bijvoorbeeld. Daar was die vrouw zo trots op, en toen waren ze ineens weg! Dan had Ries, klein als-ie was, die kopjes gewoon in z’n zak gestoken.”
Moeder van Rijn kon er gelukkig om lachen. Marian: ,,Ja, zij was erg makkelijk. Zo waren ook de mooie hakkenschoenen van het buurmeisje een keer verdwenen. Daar hebben we toen met de hele buurt naar gezocht. Een week later bleek dat ze onder het bed van Ries lagen. Dan bracht mijn moeder ze zonder blikken of blozen terug en zei: ‘Hier heb je je schoenen weer, Ries vond ze erg mooi’.”

Ideale zoon
Toen Ries zo’n jaar of veertien jaar oud was, vroeg hij aan zijn oudste zus Vera of er ook mannen waren die van andere mannen hielden. Hij was zeventien toen hij uit de kast kwam, voor zijn moeder. ,,Dat vond hij toen wel erg spannend”, zegt Marian. ,,Maar moeder reageerde op een prachtige manier. Ze bleef volkomen kalm en gaf aan dat ze dat al wist toen hij nog in de wieg lag, en dat ze van hem hield. Precies zoals hij was. En dat was ook echt zo. Ries mocht helemaal zichzelf zijn. Des te meer leek ze wel van hem te genieten.”
Dit bleef ook zo toen hij ouder was en in Amsterdam woonde. ,,Als hij dan op bezoek kwam, zei m’n moeder niks tegen ons, zodat ze hem lekker helemaal even voor zichzelf had. Ries legde haar altijd in de watten en nam ook telkens een bosje bloemen mee. Je kan je voorstellen dat het als moeder heerlijk moet zijn om zo’n zoon te hebben.”
Die onverschrokken en vrijgevochten houding van zijn moeder was in die tijd best bijzonder. En volgens de zussen was hun moeder dan ook een erg sterke vrouw. ,,Ze heeft het lang niet makkelijk gehad”, zegt Frieda. ,,Onze vader stierf erg jong en ma bleef toen over met negen kinderen, waarvan nog vier echte kleintjes. Dat was enorm verdrietig en zwaar. Wat zal onze moeder toch een zorgen hebben gehad.”
Ries daarentegen stond altijd erg lichtvoetig in het leven. Marian: ,,Zijn vrienden in Amsterdam typeerden hem als ‘een sprankelend zieltje zonder zorgen’. Hij leefde altijd in het nu, en met zijn vrolijke karakter kon Ries van elk moment een feestje maken.”

‘Ries hing zijn
geaardheid niet aan
de grote klok,
maar achteraf is
het eigenlijk altijd
wel duidelijk geweest
dat hij homo was’

Dit kunnen Marga Kwakman, Margo Karregat, en Linda Blom beamen. Zij waren Ries z’n beste vriendinnen toen hij opgroeide. Marga: ,,Als Ries er was, was het sowieso leuk. Hij kon iets bijzonders maken van de simpelste dingen. Er zijn zoveel mooie momenten die me altijd bij zullen blijven. Bijvoorbeeld op schoolreis naar Duitsland, waar hij in de bus onverwachts de microfoon pakte, en perfect de karakteristieke stem van Frits de buschauffeur imiteerde: ‘Jullie moeten nog drie kwartiertjes wachten!’”
Margo: ,,We liepen op school een keer samen door de gang, daar wees Ries opeens naar de prijzenkast, waar hij uit gekkigheid een kuip ‘Crox’ Halvarine tussen de prijzen had gezet! Dat smeerden wij bij ons thuis, en hij vond die naam zo grappig, dus die moest in de kast! Of die keer dat we bij Engelse les eindeloos simpele zinnetjes moesten herhalen. ‘Today spring begins…Today spring begins…’ Twee dagen later stond ik met Marga bij de fietsenstalling te wachten op de bel, toen vanuit het niks Ries met dat lange lijf tussen ons insprong en theatraal uitriep: ‘Today spring begins!’ Bleek het die dag ook echt 21 Maart! Typisch Ries, hij was echt een vreugdebrenger. Ik zag hem altijd als een soort moderne minstreel, hij kon iedereen vermaken, blij maken!”
Ries kwam ook vaak bij Margot thuis om te ‘helpen’ garnalenpellen. ,,Daarbij nam ons tempo pittig af, omdat we continu met ons hoofd voorover in de doppenpan hingen van het lachen!” Marga: ,,Ook bij ons thuis zagen wij hem graag komen, altijd gezellig!”
Ries hing zijn geaardheid niet aan de grote klok, maar achteraf is het eigenlijk altijd wel duidelijk geweest dat hij homo was. Toch heeft niemand hem het daar moeilijk mee gemaakt. ,,Waarschijnlijk omdat hij gewoon zo sociaal was”, zegt Margo. ,,Ook met jongens kon hij verschrikkelijk veel lol hebben. In het bijzonder met zijn maten Tom Schilder (Krun), Eric Tol (Sikkes), en Nico Zwarthoed.”
Toch bleef Ries een ‘echte’ vriendin voor Marga en Margo. ,,En trouwens ook voor Yvonne Lautenschutz en Jeannet Keizer”, vult Margo aan. ,,Hij had ook altijd van die bijzondere schoolspulletjes, kekke puntenslijpers, boekjes enzo. En zo’n erg mooi handschrift. Toen we even ouder werden, kon-ie uren met ons tutten, hij hielp met kleding, make-up, en hij werd onze persoonlijke kapper, hij kon toveren met haar!’

Extravagant
Marga lijkt even in gedachten verzonken. ,,Hij had tomeloze humor, en zo’n bijzondere manier van omgang met allerlei mensen. We hebben zo’n mazzel gehad dat we hebben kunnen genieten van zijn extravagante, vrolijke karakter in de jaren naar volwassenheid. Al die lachbuien, dat komt nooit meer terug. Uiteindelijk hebben we hem moeten laten gaan naar zijn ‘nieuwe leven’ in Amsterdam. Jammer genoeg voor altijd.”
Met het knippen en stylen van haar had Ries zijn passie gevonden. Op zijn zestiende vertrok hij naar de grote stad om in kapperszaak Boy te werken in de Reguliersdwarsstraat. ,,Dat was echt een ommekeer voor hem” zegt Linda Blom. ,,In Amsterdam kon hij 100% zichzelf zijn, hij bloeide daar helemaal op.”
Al snel ontdekte Ries ook discotheken als de Roxy en de IT, en daar was hij niet meer weg te slaan. Hij zei altijd dat hij gek was op die ‘heerlijke witte broden’. Daarmee bedoelde hij de naakte mannenbillen die in overvloed te aanschouwen waren in de IT. En uiteraard was iedereen daar ook dol op Ries.”
Ester Conijn-Sier, het jongere nichtje van Ries, trok in die tijd erg veel met haar vrolijke oom op. ,,Hij nam me wel eens mee naar de IT, dat heeft zoveel indruk op me gemaakt toen. Als meisje van zestien wist ik niet wat ik zag. Dan bleef Ries maar herhalen: mondje dicht Ester, mondje dicht! We hebben verschrikkelijk veel lol gehad, we waren samen echt vier handen op een buik.”
Ester is uiteindelijk in de voetsporen van haar oom getreden en werd ook kapper. Tot op de dag van vandaag heeft ze een succesvolle haarsalon aan huis. In haar doen en laten herkennen de zussen en vriendinnen ook veel van Ries terug. ,,Ze heeft dezelfde soort zorgeloze kalmte om haar heen. En die venijnige humor waarmee ze elke situatie tot een klein feestje kan maken”, zegt Marian, ,,het is af en toe echt alsof je Ries voor je hebt.”

‘Onze moeder
noemde hem altijd
‘Jean Paul Coltrui’’

Met z’n spierwitte haar was Ries een bijzondere verschijning, ,,en nog bloedknap ook”, zegt Linda. ,,Als ik langs paspoppen van Mooz loop, zie ik altijd Ries weer even staan.” Het duurde dan ook niet lang of hij werd op straat in Amsterdam gespot als model. Een medewerker van Jean Paul Gaultier sprak hem aan, en binnen de kortste keren reisde hij de hele wereld over om modellenwerk te doen.
,,Met zijn sprankelende persoonlijkheid paste Ries perfect in dat showbizz wereldje”, zegt Marian. ,,Hij kwam opeens op luxe jachten en feestjes met beroemdheden. Ook daar maakte hij een diepe indruk op iedereen. De eerste keer dat hij Madonna ontmoette, zou de popster zelfs een beetje verlegen zijn geworden bij Ries. En met Jean Paul Gaultier kreeg hij een relatie. Of, zoals onze moeder hem altijd noemde: ‘Jean Paul Coltrui’.”
Het leven lachte Ries toe, maar daar kwam veel te vroeg een einde aan. In de jaren 80 deed een duister tijdperk zijn intrede in de Roxy en de IT. Steeds meer bekenden verdwenen van de dansvloer. Op een zeker moment kreeg Ries van een arts te horen dat ook zijn dagen vol vreugde en gezelligheid geteld waren. Hij was ziek en zou het waarschijnlijk niet overleven.
In Volendam kreeg de familie Van Rijn daar niet veel van mee. ,,M’n moeder merkte wel een keer op dat Ries steeds magerder werd”, zegt Anneke. ,,Maar verder wisten wij allemaal van niks.” Frieda zucht: ,,Het is zo moeilijk om te bedenken hoe zwaar het voor hem geweest moet zijn. Hij droeg zijn ziekte als een groot geheim met hem mee. Alleen onze oudste zus Vera wist ervan. Die twee waren al van jongs af aan onafscheidelijk. Ries had haar gevraagd te beloven niks tegen de familie te zeggen. Je kunt je voorstellen dat dit voor haar verschrikkelijk moeilijk moet zijn geweest.”
Het is even stil. ,,Wij hebben haar dat achteraf in al onze onmacht zelfs nog kwalijk genomen, maar het was natuurlijk een onmogelijk positie waarin zij verkeerde.”
Achteraf zien de zussen de kleine details en de stille manier waarop Ries afscheid wilde nemen. ,,Opeens belde hij ons op als we jarig waren”, herinnert Evalien zich. ,,Dat deed hij eigenlijk nooit meer.” Het is een diep gevoel van machteloosheid en medelijden dat de zussen overvalt, wanneer ze eraan denken. ,,Wat hadden we graag de kans gehad om hem nog te laten weten dat we van hem hielden”, zegt Frieda.

Niet tegenhouden
Door een bijzondere speling van het lot kreeg zuster Marian wel onverwacht de mogelijkheid om afscheid van haar broer te nemen. ,,Er was destijds een staking in het openbaar vervoer. Er ging die dag geen enkele bus naar Amsterdam. M’n zus Vera vroeg mij en m’n man Henk of we haar alsjeblieft naar Amsterdam konden brengen. Ze klonk erg paniekerig en wij begrepen niet waarom ze nou zo nodig naar Amsterdam moest. Ze liet iets los over het Prinsengracht-ziekenhuis. Dat riep nog meer vragen bij ons op. Uiteindelijk heeft ze ons toen verteld wat er aan de hand was. Ries was al tijden ziek, het ging erg slecht met hem, en ze moest en zou hem nog een keer zien.”
Henk en Marian brachten Vera naar Amsterdam. ,,Eerst bleven we nog stiekem in de wachtkamer zitten, maar uiteindelijk konden we onszelf niet tegenhouden om naar hem toe te lopen. Het was allemaal erg heftig, maar ik ben verschrikkelijk blij dat ik hem die dag nog gesproken heb en afscheid van hem heb kunnen nemen. Achteraf een klein wonder, want drie dagen later stief hij aan een acute hartstilstand.”
,,Voor iedereen hier aanwezig zal het een volstrekt nieuwe ervaring zijn in een ruimte te verkeren met Ries, terwijl hij niet aan het woord is en er helemaal niets te lachen valt.” Zo begon de toespraak die Evert Santegoeds – de man van Privé/Telegraaf – hield op de begrafenis van Ries. Ries’ nichtje Jessie Mühren (destijds elf jaar) hoopte in een zelfgeschreven gedicht dat er in de hemel ook een IT was, zodat haar ome Ries altijd kon blijven dansen.
Alle zussen zijn het er over eens dat het een prachtig afscheid was. Al maakt dat het gemis niet minder. ,,Gelukkig hebben we verschrikkelijk veel mooie herinneringen. Samen met ons leeft hij op die manier voort.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 14-7-2019 | 7 min. leestijd

Burger en Karregat vertellen over de jungle die toptennis heet

Aanslagen, kakkerlakken en bloedvlekken

Hoe bijzonder is dat? Twee tennissters uit één gemeente. Dominique Karregat en Cindy Burger proberen zich al een aantal jaren richting de top van de tenniswereld te slaan. Dat gaat met horten en stoten en in plaats van een vetpot – zoals de vrouwen die dezer dagen op Wimbledon te zien zijn – betekent het voor de beide meiden dat ze alle eindjes aan elkaar moeten knopen. Ze vertellen over de jungle van de Futures en Challengers.
Door Jan Koning

Cindy Burger (26) en Dominique Karregat (23) lopen al een ‘tijdje’ mee in het tenniscircuit. Burger behaalde al eens de 134e plaats op de wereldranglijst. Een droom van miljoenen kleine meiden, die nog een beeld hebben van dure hotels, witte stranden en grote rijkdom.
Burger: ,,Rotterdam was mijn eerste internationale toernooi. In eigen land met geweldige voorzieningen en mijn ouders die kwamen kijken en me heen en weer brachten. Ik haalde de tweede ronde. Wat ik verdiende? Het zal €40,- geweest zijn.”

‘De beste honderd meiden
kunnen er heel erg goed
van leven, voor de rest
is het knokken om het
hoofd boven water te houden’

Burger kijkt er ook niet vreemd bij. Ze weet inmiddels – in tegenstelling tot vele anderen – dat het lang geen rozengeur en maneschijn is in de tenniswereld. ,,De beste honderd meiden kunnen er heel erg goed van leven. Voor de rest is het knokken om het hoofd boven water te houden. In Brazilië haalde ik bijvoorbeeld de kwartfinale van een WTA-toernooi. Het hoogste niveau bij de vrouwen. Als ik vraag wat mensen denken wat je dan verdient, hoor ik bedragen van €25.000,- en hoger. Was het maar waar. Ik kreeg €4800,- Dan zit je wel in Brazilië, hè. Tickets voor jou en de coach, hotels, eten en alles wat ik tijdens die trip van een paar weken uitgeef, moet er dan nog vanaf. Wat je dan overhoudt onderaan de streep? Helemaal niets.”
Na haar eerste ervaring in Nederland, gaat Burger naar België en haar eerste ‘verre’ trip gaat naar Turkije. ,,Het is heel simpel. In het begin van je carrière ben je helemaal afhankelijk van je ouders en sponsors. Je kunt dus wel zeggen dat tennis een echte elitesport is. Zeker in Nederland. Lang niet iedereen kan het opbrengen om reiskosten, dure hotels en de trainingen te bekostigen.” Dominique Karregat weet er alles van. ,,Zelf hang ik al tijden rond de 600e plek op de wereldranglijst en dan krijg je geen enkele steun van de tennisbond. Waar je in het buitenland gesponsord wordt als je getalenteerd bent, moet je hier in Nederland betalen om te mogen trainen bij de bond. De omgekeerde wereld.”
Om – zeker gedurende de wintermaanden – punten te verzamelen voor de wereldranglijst zijn de meiden aangewezen op toernooien in landen als Brazilië, Turkije, Nigeria, Tunesië en ga zo maar door. ,,Landen waar je als vrouw alleen liever niet komt”, gaat Karregat verder. ,,Cindy reist vaak met haar coach en tegelijkertijd vriend, maar dat is voor mij geen optie. Ik ben er ook geregeld alleen op uitgetrokken. Dan gebeuren er wel eens dingen waar ik achteraf van denk; ‘dat had ook heel anders af kunnen lopen.’”

‘Dat heb ik voor
het gemak maar
niet tegen mijn
ouders verteld,
die wilde ik niet
bang maken’

,,Zo vergat de toernooicommissie me eens op te halen op het vliegveld in Egypte. Moest ik meerijden met een van die mannen die zich voordeed als taxichauffeur. Onderweg dacht ik in een of andere slechte film terecht te zijn gekomen. Die man slingerde – al toeterend – van links naar rechts over de weg en reed als een bezetene. Dat heb ik voor het gemak maar niet tegen mijn ouders verteld. Die wilde ik niet bang maken.”
Karregat deelde haar kamer ook wel eens met vijf verschillende meiden in een week. Alles om geld te besparen. ,,Dan maak je wel eens gekke dingen mee ja. Meiden die soms nachtenlang niet thuiskomen, anderen gaan om 5.00 uur ’s ochtends oefeningen lopen doen en nog veel meer.”
Het is voor de Volendamse en Edamse een sport op zich geworden om de kosten zo laag mogelijk te houden. Burger: ,,Een kamer mag niet te duur zijn. Kamers van €130,- per nacht kun je jezelf simpelweg niet veroorloven. Dus ben je continu aan het speuren naar goedkopere hotels, ga je kijken waar het ontbijt zo goedkoop mogelijk is. Je komt vaak uit op een cruesli-ontbijt en dan ’s avonds een beetje pasta of noodles. Je probeert alles om de kosten te drukken.”
Op zoek naar de goedkoopste hotels, komt Burger op plekken die ze niet snel zal vergeten. ,,Ik was eens in India met mijn coach. We begonnen in Mumbai. Ik stond toen rond de 200e plaats van de wereld en het begon ergens op te lijken. Dat was top. Ik kwam tot de halve finale, haalde flink wat punten, de club was top, eten goed, trainingsfaciliteiten niets mis mee. Tot zover, geweldig. De tweede week gingen we echter naar Pune. Daar zaten letterlijk de bloedvlekken in het matras, de duiven in de airco en was het eten werkelijk verschrikkelijk.”
In Tunesië liepen de kakkerlakken door de kamer van Burger en Karregat. Dat is overigens het laatste waar laatstgenoemde zich inmiddels druk om maakt. ,,Ik heb gewoon standaard een spuitbus mee naar dat soort landen en spuit bij binnenkomst eerst de hele kamer onder. Wat het allerergste is dat ik heb meegemaakt, was toch wel tijdens de aanslagen in Tunesië. Toen waren wij daar ook en de terroristen wilden verschillende hotels aanvallen, waaronder het hotel waar ik zat in die week. Er zijn toen heel veel jongens en meiden weggegaan, omdat ze het niet meer veilig vonden. Ik moest nog een paar dagen blijven voor mijn vlucht ging, samen met onder anderen Tallon Griekspoor.”

‘Dit terwijl wij
aten bij de nooduitgang,
na de avondklok niet meer
naar buiten mochten en
er tijdens ons verblijf
ook nog een aanslag
werd gepleegd
op een militair busje’

,,Er liepen mannen met enorme geweren door het hotel en die zeiden dat er niets aan de hand was. Ook de toernooicommissie bleef volhouden. ‘Het is hier veilig, het toernooi kan gewoon doorgaan.’ Dit terwijl wij aten bij de nooduitgang, na de avondklok niet meer naar buiten mochten en er tijdens ons verblijf ook nog een aanslag werd gepleegd op een militair busje. Toen ik ’s nachts mijn vlucht wilde halen, werd ik drie keer aangehouden. Alles werd opengehaald. Dat was geen leuke herinnering.”
,,Toen er in Egypte ineens een tank bij het resort naast het zwembad stond, was overigens ook niet echt iets om over naar huis te schrijven. Daar was ik met nog een aantal Nederlandse meiden en ik ben nog nooit zo bang geweest.”
Hoewel Burger en Karregat voorlopig allebei niet rijk worden van hun tenniscarrière en alle eindjes aan elkaar moeten knopen, blijven ze actief op de internationale toernooien. Burger: ,,Ik ben de laatste twee jaar zo veel geblesseerd geweest dat ik niet alles eruit heb kunnen halen. Daarom wil ik nog een keer helemaal fit proberen om een gooi naar de Top 100 te doen. Wanneer je bij de beste 100 speelsters hoort, ga je echt goed geld verdienen. Ik weet gewoon dat ik nog niet mijn beste tennis heb laten zien. Dat dit nog in me zit. Daarom geef ik mezelf nog een jaar om er alles aan te doen en dan kijken we verder.”
Karregat: ,,Natuurlijk is het geen sprookje, zoals veel mensen denken, maar aan de andere kant leer je jezelf ook ontzettend goed kennen. Je leert week in week uit omgaan met teleurstellingen en verlies. Daarnaast leer je voor jezelf opkomen en alles zelf plannen. Je wordt er absoluut een sterker persoon van. Ik denk dat je de ervaringen die we opdoen op de tour meenemen naar de rest van ons leven en hier links- of rechtsom absoluut profijt van zullen trekken.”

Burger niet verder in Frankrijk
Onlangs troffen de twee elkaar in de vaderlandse eredivisie. In een spannend duel won Cindy Burger in twee sets. Burger probeerde zich deze dagen te kwalificeren voor het hoofdtoernooi in het Frans Contrexville, maar verloor in de eerste ronde van de als vierde geplaatste Duitse Caroline Werner. De Volendamse kon het geluk niet afdwingen want ze verloor in een spannende super tie-break: 6-3, 6-7, 9-11.
Dominique Karregat sneuvelde vorige week in Den Haag in de eerste ronde van de kwalificatie.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 14-7-2019 | 30 sec. leestijd

Zeven woensdagen Zomermarkt in Volendam

Woensdag was de eerste in een serie van zeven Zomermarkten op het Europaplein in Volendam. Dit is naast de vaste zaterdagmarkt. De organisatie van deze Zomermarkten is in handen van Tornado Events.

Een twintigtal kramen staan er op het Europaplein tijdens deze extra markten, die van 12.00 tot 17.00 uur duren. Er is een gevarieerd aanbod met versproducten en standwerkers. In de zomer is er dus tot en met woensdag 21 augustus op de woensdag een markt op het pas gerenoveerd Europaplein.

Door Tornado Events Volendam zal ook op zondagmiddag 24 november hier een Sinterklaasmarkt worden georganiseerd.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 14-7-2019 | 30 sec. leestijd

Nieuwe uitdossing van de versierfiets

Na de eerste Edamse Kaasmarkt van dit seizoen op woensdag 3 juli is op de brug tussen de Spuistraat en Prinsenstraat weer de bekende versierfiets geplaatst. Er is weer creatief werk van gemaakt door de vaste versierploeg.

Het thema is dit keer benodigdheden van een kunstschilder. Een box met tubetjes verf, schilderdoek, penselen en een lijst zijn op en aan de fiets verwerkt. Ongetwijfeld zullen er weer vele duizenden foto’s gemaakt worden van de Edamse versierfiets door de toeristen die de Kaasstad aandoen met de Kaasmarkten en andere activiteiten die er in de zomermaanden plaatsvinden.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 13-7-2019 | 5 min. leestijd

Verzorgd wonen Friese Vlaak uniek in zijn soort

De Friese Vlaak. Zo zal het nieuwe wonen met zorg-complex gaan heten. ‘Verzorgd wonen, op uw eigen manier’. Dat kan vanaf begin 2020 in de Broeckgouw. Het project, dat uit drie gebouwen bestaat, is een initiatief van de Stichting Woningbeheer De Vooruitgang en Wooncompagnie in samenwerking met zorgorganisatie De Zorgcirkel en de gemeente Edam-Volendam. ,,In Edam-Volendam is een groeiende behoefte aan geschikte huisvesting voor ouderen. Dit nieuw te bouwen complex aan de Friese Vlaak in de mooie nieuwbouwwijk de Broeckgouw omvat totaal 102 appartementen voor bewoners vanaf 65 jaar uit de gemeente Edam-Volendam”, licht Bernard Eeltink van De Vooruitgang toe.
Door Kevin Mooijer

,,Het nieuwbouwcomplex biedt verzorgd wonen voor mensen met verschillende zorg- en ondersteuningsvragen. De manier van leven van de bewoner staat centraal en de bewoner stemt zelf de eventuele zorg die hij of zij nodig heeft, met De Zorgcirkel af. Samen zijn en samen blijven vormt hierbij de basis voor partners. Prettig zelfstandig wonen, en als het nodig is, professionele ondersteuning binnen handbereik. Bovendien zorgen extra appartementen in onze gemeente voor meer doorstroom op de lokale huizenmarkt. Daar profiteert jong en oud van.”

Complex
In het middelste pand van het complex biedt de Zorgcirkel de bewoners intensieve zorg. Rondom het gebouw komt een veilige en besloten tuin voor de bewoners, omringd door een haag. Aan weerszijden van dit gebouw komen twee woongebouwen. Het linker gebouw, beheerd door De Vooruitgang, bestaat uit 27 woningen, verdeeld over vier woonlagen. Het andere gebouw, beheerd door Wooncompagnie, bestaat ook uit vier woonlagen en omvat 35 woningen. ,,Tussen de gebouwen ligt voldoende ruimte, zodat een verbinding blijft bestaan met het groen en water aan de zuidzijde. Naast de appartementen wordt binnen dit complex ook een wijkontmoetingsruimte gerealiseerd van 150 m2. Gesprekken met een potentiële exploitant zijn zo goed als rond. Het is een eis van de betrokken partijen dat de ruimte – die een café-setting zal krijgen – een invulling krijgt die op maatschappelijk gebied bijdraagt aan de gemeente. We zouden graag mensen met een achterstand op de arbeidsmarkt de kans bieden om het, nog naamloze, centrum te runnen. Met toevoeging van deze openbare ruimte kunnen bewoners en hun visite ook eens buiten de deur een kop koffie drinken met elkaar. Uiteraard is de gelegenheid ook beschikbaar voor mensen die niet woonachtig zijn in de Friese Vlaak.”

‘Bewoners uit onze gemeente
die een eengezinswoning achterlaten
en 65 jaar of ouder zijn,
krijgen voorrang
bij de woningtoewijzing’

Bijzonder aan het plan is het volledig doorgevoerde scheiden van wonen en zorg. ,,De corporaties zijn eigenaren van de gebouwen en verhuren de woningen aan de bewoners. De bewoners wonen dus volledig zelfstandig. De 40 tweekamerappartementen van het middelste gebouw zijn bestemd voor mensen met een zware zorgvraag, denk bijvoorbeeld aan dementie of somatische aandoeningen. Alle woningen en ruimtes zijn allereerst ontworpen om prettig te wonen en zijn tevens geschikt voor intensieve zorg.” Op elke etage is een gemeenschappelijke buurtkamer en een open ontmoetingsruimte. In dit centrale gebouw zullen zorg en begeleiding van de Zorgcirkel 24 uur per dag aanwezig zijn.
De twee buitenste gebouwen zullen ieder over 31 driekamerappartementen beschikken voor bewoners vanaf 65 jaar met een zorgvraag (ZZP4 of hoger – of meer dan 10 uur zorgvraag per week). ,,De bewoner is vrij om te bepalen of de verleende zorg wordt afgenomen bij de Zorgcirkel of bij een andere zorgaanbieder. Zo wordt zorg aan huis heel eenvoudig. Deze zelfstandige woningen zijn bestemd voor alleenstaanden en stellen, waarvan één of beide partners een zorgvraag heeft.”
De overige 31 driekamerappartementen in deze gebouwen worden aangeboden als reguliere sociale sectorwoningen. ,,Bewoners uit de gemeente Edam-Volendam die een eengezinswoning achterlaten en 65 jaar of ouder zijn krijgen voorrang bij de woningtoewijzing. Op deze manier profiteren woningzoekenden uit de gemeente ook van dit nieuwbouwproject.”
,,De toewijzing van de intensieve zorgwoningen realiseert De Zorgcirkel op basis van een zorgindicatie en urgentie. De overige woningen worden aangeboden via de gebruikelijke kanalen van De Vooruitgang en Wooncompagnie. Als de woningen op de markt komen, wordt dit tijdig bekend gemaakt.”
FAME architecten is verantwoordelijk voor het ontwerp van het complex. ,,De drie gebouwen zijn stedenbouwkundig en architectonisch met elkaar verbonden. Het gebouw voor bewoners met een intensieve zorgvraag ligt omsloten door de twee woongebouwen. De woongevels worden opgetrokken in de zogenaamde Broeckgouwsteen, de voorgeschreven roodbruine handvorm steen die in de hele wijk is toegepast. Uitzondering hierop zijn de galerijgevels en gevels van het middelste pand, waar intensieve zorg wordt geboden. Hier bestaat de gevelafwerking uit metselwerk in een zacht witte kleur afgewisseld met horizontale banden in de Broeckgouwsteen. Hierdoor wordt het pand als lichter ervaren en staat het mooi in contrast met de omringende gebouwen. Overal is de borstwering bewust laag gehouden zodat bewoners ook vanuit hun stoel uitzicht op de omgeving hebben.”

Realisatie
De ruime lap grond aan de Wieringenlaan ligt er inmiddels klaar voor. Aannemer KBK zal de realisatie van het complex op zich nemen. ,,Deze maand start de bouw van de Friese Vlaak, maar op 26 augustus om 15.00 uur zal een feestelijke symbolische eerste paal gevierd worden. Iedereen is dan van harte welkom om een drankje te komen drinken en een blik te werpen op ons mooie plan.” Het complex zal niet alleen qua concept, maar ook wat betreft techniek voorop lopen in de branche. ,,Vooral het middelste gebouw, met de bewoners die 24 uur per dag verzorgenden in de buurt nodig hebben, is indrukwekkend wat techniek betreft. Het hele complex zal van Domotica systemen zijn voorzien. Dit is slimme technologie die per bewoner individueel afgestemd is op zijn of haar behoeften.” Vanaf 2020 worden duurzaamheidseisen sterk aangescherpt in Nederland. ,,Wij willen het goede voorbeeld geven door ons nu alvast aan de nieuwe regels van volgend jaar te houden. Het gehele complex zal dus voldoen aan de BENG eisen van 2020. De Friese Vlaak is volledig aardgasvrij en zal zelf een groot deel van de energie opwekken. Helaas hebben we niet voldoende dak-ruimte om dusdanig veel zonnepanelen te plaatsen dat we alle energie zelf op zouden kunnen wekken.”
De verwachting is dat het gloednieuwe complex eind 2020 opgeleverd wordt. ,,Ons doel is om bewoners begin 2021 te verwelkomen in de Friese Vlaak.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 13-7-2019 | 7 min. leestijd

‘Ik dacht soms wel: waar ben ik aan begonnen’

Gedurfde stap leidt Rob Mostert naar Edison-winst

In één week tijd een Edison Publieksprijs in ontvangst nemen en op North Sea Jazz optreden, is slechts weinigen gegeven. Deze eer valt ten deel aan voormalig Jen Rog-toetsenist Rob Mostert (54). De geboren Edammer gooide ruim tien jaar geleden het roer om. Hij besloot om zich uitsluitend nog als bespeler van het hammondorgel te profileren. Een gewaagde keuze in een klein muziekland als Nederland. Het bracht hem niet van meet af aan het gewenste succes en enkele spannende jaren volgden. Momenteel gaat het Rob voor de wind. Zijn agenda is goedgevuld met uitvoeringen van zijn eigen theatershow ‘Sex, Hammond & Rock ’n Roll’ en optredens van ‘The Preacher Men’.
Laurens Tol

Met deze laatste groep sleepte Rob de ‘Edison Jazzism Publieksprijs’ in de wacht. ,,Natuurlijk ben ik hier erg trots op. Het winnen van deze prijs kwam als een volslagen verassing. Ons album ‘Blue’ valt blijkbaar in goede aarde. Dat merken we ook als we de muziek van deze plaat live spelen. Er gebeurt dan echt iets en meestal staat het vol met publiek als we op een festival spelen. Komende zondag staan we ook op North Sea, dat is een grote eer”, vertelt Rob.
The Preacher Men heeft bewust gekozen voor een bijzondere wijze van presentatie. ,,Naar mijn idee kom je er niet met alleen goede muziek. Er moet een verhaal aan vastkleven en voor het oog moet er ook wat speciaals gebeuren. Zoals past bij onze bandnaam gaan wij daarom verkleed als priester tijdens optredens. Geheel in het zwart en met een wit boordje. Onze drummer Chris Strik grapte ook met het idee om wijwater te gaan verkopen. Dit is er echter nog niet van gekomen.”

Hammondorganist
Robs collega’s bij The Preacher Men, drummer Chris Strik en saxofonist Efraim Trujillo zijn grote namen in de muziekwereld. Voordat Strik bij The Preacher Men kwam spelen, toerde hij over de hele wereld. Omdat hij tegenwoordig vaker bij zijn gezin wil zijn, blijft hij veelal in Nederland. Trujillo is geestelijk vader van de band en speelt daarnaast ook in ‘The Ploctones’ en ‘The New Cool Collective Big Band’. Zijn CV vermeldt nog meer samenwerkingen met gerenommeerde artiesten.
Toen Rob in 1988 afstudeerde als hammondorganist aan het conservatorium, zag hij onvoldoende mogelijkheid om te kunnen leven van de bespeling van het orgel. ,,Ik rondde mijn studie af in het synthesizer-tijdperk. De hammond was meer een instrument uit de jaren zeventig. Daar zag ik mezelf niet de hele tijd mee slepen. Het lag meer voor de hand om met keyboards op pad te gaan. Ik rolde van het ene commerciële project in het andere en heb dat een hele tijd gedaan.”
Uiteindelijk belandde hij via Jaap Kwakman in de Volendamse band Jen Rog. ,,Jaap speelde in deze groep en gaf op dat moment ook les bij mij in de muziekschool. Op een dag vertelde hij dat Jaap Schilder (De Witte) ging stoppen bij Jen Rog. Hij vroeg toen of ik bij deze band wilde gaan spelen. Ik zei ‘ja’ en op een of andere manier gingen we van vijfenveertig naar honderdtwintig optredens. In de eerste periode speelden we goede popmuziek van Queen, Sting en Toto.”

‘Een leerling zei:
‘Als jij zo goed kan
spelen op dat ding,
dan moet je daar
wat mee doen!’’

Daarna vond er een verandering plaats in de populaire muziek. ,,Dit was nogal ellendig voor ons, want we stonden in een keer ‘I’m a Barbie Girl’ te spelen. Op een bepaald moment kon ik mezelf niet meer serieus nemen als muzikant en had er genoeg van. Natuurlijk waren er ook leuke momenten en het bleef fijn om met Jaap Kwakman te spelen. De combinatie met lesgeef-werkzaamheden hakte er ook in. Ik had er geen zin meer in.”
Na zestien jaar zijn hammond niet te hebben aangeraakt, wakkerde de belangstelling voor het instrument weer aan. ,,Iemand vroeg mij om hammond-les te geven. Na al die jaren speelde ik er weer eens op en voor ik het wist, was ik twee uur verder. Ik was het nog niet verleerd. De dag erna kwam de leerling langs en vroeg mij om ook wat te spelen. Hij stelde de vraag: wat doe jij hier eigenlijk mee? Ik antwoordde: al zestien jaar niks. Hij reageerde met: dan ben je een ezel!”
De leerling vond het onbegrijpelijk dat Rob niks met zijn talent deed. ,,Hij zei: ‘Als jij zo goed kan spelen op dat ding, dan moet je daar wat mee doen!’ Daarna vertelden meerdere mensen mij ongeveer hetzelfde. Iemand die ik pianoles gaf, zei dat ik een prima pianist was, maar dat er pas echt wat gebeurde als ik op de hammond bezig was. Dit werkte op den duur toch in mij door. Ik was niet gelukkig met de situatie waarin ik zat, maar verdiende er wel goed mee.”
In 2004 besloot Rob voor zijn passie te kiezen. Vanaf dat moment richtte hij zich volledig op zijn hammond-carrière. ,,In eerste instantie wilde ik het nog combineren met commercieel werk, maar iemand zei mij: dit kun je niet een beetje doen. Je kunt ook niet een beetje de vierdaagse lopen, zonder je er volledig voor in te zetten. Maar ja, ik moest ergens van leven en had al een zoontje. Ik heb er twee weken over gepiekerd en besloot toen om te stoppen met Jen Rog.”

‘Later heb ik liever
spijt van de dingen
die mislukt zijn,
dan van de dingen
die ik niet gedaan heb’

Ook naderhand was Rob niet zonder twijfel over zijn beslissing. ,,Natuurlijk vond ik dit eng, er valt toch een belangrijke deel van je inkomsten weg. Gelukkig kwam ik al vrij snel weer andere mensen tegen met wie ik ging spelen. Ik bleef toen nog begeleidend muzikant. In 2009 besloot ik voor mijn eigen werk te kiezen en wilde een plaat opnemen. Ik trok de stoute schoenen aan en benaderde de legendarische geluidstechnicus wijlen Rudy Van Gelder. Hij wist hoe een orgel moet klinken.”
Het album met eigen muziek kwam er, maar makkelijk ging het in die tijd niet. ,,De economische crisis was uitgebroken. Het eerste waar mensen dan op gaan bezuinigen zijn concerten en muzieklessen. Toen dacht ik soms wel: ‘waar ben ik aan begonnen?’. Ik had toen ook net mijn huidige woning in Middelie gekocht met mijn toenmalige partner, op basis van twee salarissen. Een week voordat we hier konden intrekken, ging zij ervandoor. Dit had ik uiteraard niet voorzien.”
Financieel was het een zware periode voor Rob. ,,Ik moest toen een hypotheek zien te krijgen op basis van alleen mijn salaris en dat viel niet mee. Het lukte wel, maar ik heb mezelf tien jaar lang scheel betaald vanwege een hoog rentepercentage. Financieel ben je dan het ene gat met andere aan het dichten. Middelie ligt ook nogal afgelegen. Zat ik daar ’s winters alleen in mijn huis in het midden van nergens. Het was echt rock ’n roll in die tijd.”
Inmiddels heeft Rob zijn leven weer meer dan op de rit. Hij voelt zich helemaal op zijn plaats in het rustieke Middelie en woont daar met zijn nieuwe geliefde en kinderen. De vervallen schuur achter het huis is opgeknapt en omgebouwd tot een studio met huiskamersfeer. Gecombineerd met een uitzicht over de velden is het volgens Rob een ruimte waar muzikanten zich thuis voelen. Hij organiseert er ook huiskamerconcerten en neemt er interviews af.

Volendamse leerlingen
Naast het zelf musiceren, geeft Rob ook nog altijd les. Hij heeft in het verleden veel toetsenisten opgeleid, waaronder de Volendamse talenten Peter Steur en Cornel Sier, die hem als grote inspiratiebron roemen. ,,Zelf heb ik vroeger vaak op een slechte manier les gekregen. Mijn eigen onbewuste doel bij het lesgeven is om mensen passie voor muziek te laten krijgen. Als dat er is, dan gaan leerlingen vanzelf oefenen. Ik ben niet van een methode afwerken vanaf bladzijde 1.”
Rob is in de loop der jaren de Volendamse mentaliteit gaan waarderen. ,,Volendamse leerlingen kun je het beste hebben. Ze zijn over het algemeen gedreven, grijpen zich ergens in vast en gaan ervoor. Volendammers hebben een soort werklust. Ze zeggen ook vaak meteen waar het op staat en gelukkig gebeurt dat meestal op een humoristische manier. Ik heb mezelf altijd thuis gevoeld in Volendam, misschien wel meer dan in Edam.”
Al is het niet altijd makkelijk geweest, Rob raad mensen wel aan om voor hun passie te gaan. ,,Als ik nooit voor die hammond was gegaan, dan had ik waarschijnlijk een hoop gemist en nu geen Edison gewonnen. Ik hoop over tien jaar ook terug te kunnen kijken op buitenlandse avonturen. Later als ik in een aanleunwoning zit, heb ik liever spijt van de dingen die mislukt zijn, dan van de dingen die ik niet gedaan heb. Dit is voor mij dé manier van leven”, besluit Rob.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 13-7-2019 | 1 min. leestijd

Rabobank-klok op tenniscomplex

Bij de Rabobank krijgen de medewerkers jaarlijks een ‘Ambassadeursbudget’ van 250 euro dat zij kunnen schenken aan een sportvereniging waar zij actief zijn.

Zes collega’s van de Rabobank Waterland en Omstreken, t.w. Rosemarie Schilder-Koning, Karin Tuyp-Tol, Jan Runderkamp, Johan Keizer, Johan Kwakman en Nelleke Schilder zijn lid van tennisvereniging Dijkzicht.

Zij besloten hun ambassadeursbijdrage aan de tennisclub te geven en hier kon een Rabobank-klok voor aangeschaft worden die vorige week bij de tennisbanen is opgehangen. Zo blijven de tennissers bij de tijd met de Rabobank. Door voorzitter Kees de Boer en bestuurslid André Karregat werd de cheque in ontvangst genomen.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

De redactie Algemeen | 13-7-2019 | 30 sec. leestijd

Ophogen voorstraatjes van flatjes Tulpenhof

In opdracht van Stichting Woningbeheer “De Vooruitgang” is Marco van der Gracht woensdag begonnen met het ophogen en herbestraten van het tegelpad en de voorstraatjes bij de appartementen van het Tulpenhof in de Tulpenstraat.

Het tegelwerk was hier in de loop der jaren flink verzakt. Een fikse hoeveelheid zand werd aangevoerd voor het ophogen. Het opknappen hiervan neemt zo’n drie dagen in beslag. Ook zal het talud aan weerskanten van de brug naar deze flat opgeknapt worden door de stratenmakers.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!