Zwarte Ruud
Ik heb een kat. Ruud. Een zwarte, met gouden ogen. Al vijf jaar ligt hij op onze vensterbank te doen alsof hij over de wereld heerst, terwijl hij in werkelijkheid niet verder komt dan de achtertuin.
We wilden een huisdier. Mijn idee was een langharige aristocraat. Zo’n Maine Coon die ruikt naar dennennaalden en geniet van Beethoven als hij alleen is. Mijn vriendin wilde iets met een rugzakje. Een asielkat. Een dier met een verleden, geen stamboom. We sloten een compromis: het werd een kat uit het asiel.
Dus reden we naar de Veluwe, niet wetend dat daar een kat op ons zat te wachten met de houding van een voormalig maffiabaas. In het asiel stond hij al klaar. Hij liep de kennismakingsruimte binnen alsof hij drie man personeel miste. Eén blik op hem, en we wisten: dit is een Ruud. Thuis stal hij meteen alles wat los of vast zat. Koeken. Brood. Wc-papier. Achter de piano bouwde hij een kleine bunker. Zijn eigen voedselbank. Ontroerend, vonden we. Een kat die niet gelooft dat het goed blijft gaan. Tegenwoordig doet hij dat niet meer. Hij neemt alleen nog genoegen met snacks van Chomi Pets en vlees van de slager.
Laatst vroeg onze zoon: ,,Hoe zag Ruud eruit als baby?” Dat wisten we niet. We hadden geen babyfoto’s van Ruud. Dus we gingen googelen. Zwarte kittens. Na drie klikken zaten we ineens op een website over Bombay-katten. Een zeldzaam ras, speciaal gefokt om op panters te lijken, maar dan met minder doden op hun naam. En ja hoor: Ruud past precies in het plaatje. Gitzwart. Glinsterend. Slank. Een loopje alsof hij een illegale pokerclub runt. Charmant, maar op een irritante manier.
En nu twijfelen we. Hebben we per ongeluk een raskat uit het asiel gehaald? Of is Ruud gewoon een straatschoft met goede genen en de air van een Afrikaanse leeuw? Ergens hopen we op dat laatste. Past beter bij zijn cv.
We zullen het nooit weten. Een DNA-test kost een veelvoud van wat Ruud zelf kostte. Misschien is dat wel het mooiste: dat je niet alles weet. Dat je ’s avonds naar hem kijkt en denkt: jij weet iets van het leven dat ik niet weet. En dat hij dan gaapt, tevreden met z’n ogen knijpt, en je laptop van de tafel duwt.
Fotogalerij
