Over de grens: Albert Koning is onderzoeker, avonturier, wereldburger en piloot

Van Volendam naar VS, via Indonesië naar Duitsland

Sinds 2012 woont Albert in Mainz, de stad waar zijn vrouw geboren en getogen is. ,,Toen ik de kans kreeg om voor Lufthansa vanaf het vliegveld in Frankfurt te werken, vroeg ik aan mijn collega’s wat de beste plaats was om te gaan wonen”, begint de globetrotter zijn verhaal. ,,Ik had werkelijk geen idee wat leuke plaatsen in Duitsland waren. Omdat het zo dichtbij Nederland ligt, had ik altijd zoiets van ‘daar kom ik nog wel’. Mainz werd aanbevolen als leuke, gezellige stad. Het is een studentenstad aan de Rijn en vanuit huis is het slechts een half uurtje rijden naar het vliegveld van Frankfurt.”
Ondanks dat Albert al jaren in Duitsland woont, begon het avontuur over de grens daar niet voor hem. ,,Een baan als piloot heeft me altijd al geïntrigeerd. Het onderweg zijn, het bevrijdende gevoel om boven de wolken te vliegen en bovendien om iedere dag de zon te kunnen zien, ongeacht het weer onder de wolken, dat spreekt mij enorm aan. Het enige obstakel was het prijskaartje dat aan de pilotenopleiding hangt. 150.000 euro opleidingsgeld dat je volledig zelf moet betalen. Mijn vader is timmerman – inmiddels met pensioen - en mijn moeder werkte thuis, dus voor hen was het ook niet mogelijk om zulke kosten te dragen. Ik durfde het risico niet te nemen en besloot voor een veiligere optie te kiezen.”
Albert besloot Gezondheidswetenschappen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam te gaan studeren. ,,Ik besloot voor mijn master onderzoek te gaan doen naar infectieziekten. In het kader daarvan ben ik naar Indonesië vertrokken om een stage uit te voeren voor het Koninklijk Instituut voor de Tropen en de Leprastichting. Mijn onderzoek vond plaats op een aantal onbekende eilandjes die alleen per boot bereikbaar waren.”
Na een binnenlandse boottocht die liefst 25 uur duurde, bereikte de jonge student zijn bestemming eindelijk. ,,We onderzochten de lokale bevolking op de ziekte lepra. Door middel van bloedafname en uiterlijk bepaalden we wie er getroffen waren door het besmettelijke infectievirus. Samen met mijn vertaler ondervroeg ik de bevolking en dat ging niet vanzelf”, lacht hij. ,,De meeste bewoners hadden nog nooit een blank persoon gezien, dus wanneer wij op de voordeur van hun hut klopten, renden ze uit angst via de achterdeur het bos in!”

‘De meeste
bewoners hadden nog nooit
een blank persoon gezien,
dus wanneer
wij op de voordeur
van hun hut
klopten, renden ze uit angst
via de achterdeur
het bos in!’

Het onderzoek begon met het in kaart brengen waar de inboorlingen precies woonden. ,,Een kaart van het gebied bestond niet, dus de eerste stap was om huisnummers op de hutten te schilderen. Daarna ondervroegen we de bevolking: welke omliggende eilanden hadden ze bezocht? Wie zouden ze kunnen hebben aangestoken? Kortom, onderzoek naar waar je verder nog meer lepra kunt verwachten. Op dat moment stonden we er geen moment bij stil dat we de ziekte zelf ook op zouden kunnen lopen. Sterker nog, naast het voor de hand liggende risico op lepra sliepen we ’s nachts ondanks het aanwezige malariarisico onder kapotte klamboes. En dat terwijl hier in Mainz momenteel overwogen wordt om mondkapjes verplicht te maken. Het was destijds een risico dat we bereid waren te accepteren.”
Tijdens zijn periode van acht maanden in Indonesië heeft Albert zijn visum meerdere malen moeten verlengen. ,,Vrijwel alles is corrupt in die landen, dus het verlengen van mijn visum lukte niet zonder dat ik een slof sigaretten mee had voor degene die het moest doen. Op een gegeven moment kwam ik op het punt waarop het niet meer lukte om mijn visum te verlengen. Ik zou eerst een ander land moeten bezoeken voordat het weer mogelijk was. Ik besloot een weekje naar het nabijgelegen Maleisië te gaan.” Aangekomen in Kuala Lumpur liep Albert rustig over straat. ,,De hoofdstad van Maleisië staat bekend als de veiligste stad van Zuidoost-Azië, dus ik was redelijk op mijn gemak. Ik moest een weekje in het land verblijven om vervolgens met mijn nieuwe visum terug te keren naar Indonesië, om zo mijn onderzoek af te kunnen ronden.”
,,Toen ik onbezonnen over de markt in Kuala Lumpur liep, werd ik aangehouden door een lokale jongen. Hij vroeg of ik zin had in een biertje. Hij wilde graag een praatje met me maken en kende nog wel een geschikt café in de buurt. Ik zei in eerste instantie nee, maar hij bleef aandringen. Ik checkte mijn omgeving en vond alles er veilig uitzien. Bovendien was de jongen heel vriendelijk. Ik had niet het idee dat er iets mis kon gaan. Na een tijdje doorvragen besloot ik maar akkoord te gaan.”
Albert volgde de jongen tot ze bij een leeg straatje aankwamen. ,,Dit straatje voelde niet goed. Ik stopte met lopen. Hij verzekerde me op een vriendelijke manier dat het café aan de andere kant van de straat zou zijn. Ik keek de straat nogmaals in en zag geen beweging. Ik besloot het te wagen en liep met hem mee. Toen we halverwege het straatje liepen werd er opeens een rolluik omhooggetrokken. In no time stonden er vier mannen met getrokken messen om me heen. Ik werd de loods ingeduwd en het rolluik ging gelijk weer naar beneden. Ik kon geen kant op.”

‘Hij bedreigde me
met zijn mes om
me bang te maken
en ik merkte dat
hij het leuk vond
om te doen.
Het voelde alsof ik
in een horrorfilm
was beland’

,,Eén van de vier overvallers was een echte sadist. Hij vond het leuk om me bang te maken. Nadat het rolluik dicht was, zei hij ‘welcome to my hotel’. Hij bedreigde me met zijn mes om me bang te maken en ik merkte dat hij het leuk vond om te doen. Het voelde alsof ik in een horrorfilm was beland. Je wilt geen pussy zijn en het gevecht aangaan, maar aan de andere kant besef je dat je kansloos bent tegen vier gewapende mannen. Ik moest alles wat ik bij me had overgeven, zelfs mijn kleding, maar dat mocht ik later gelukkig weer aantrekken. Terwijl ze mijn spullen onderzochten moest ik plat op mijn buik liggen. Ik mocht niet kijken wat ze deden. Wanneer ik opkeek begonnen ze woedend te schreeuwen. Alles dat ook maar een cent waard was, pakten ze af.”
,,Er ging van alles door mijn hoofd. Ik moest een manier bedenken om hier weg te komen. Ik werkte met alles mee dat ze wilden, maar het leek of niets lukte. Ik vreesde voor mijn leven en langzaam maar zeker bekroop de gedachte me dat ik hier niet meer weg zou komen.” Uit wanhoop begon Albert te bidden. ,,Ik vind het nog steeds moeilijk te verklaren, maar kort daarna werd ik vrijgelaten…”
In totaal heeft Albert – terwijl hij met de dood bedreigd en beroofd werd – ongeveer een uur vastgezeten in een loods in Kuala Lumpur. ,,Ze hadden me echt goed bang gemaakt. Ik had alleen nog mijn kleding, maar stapte toch in een taxi naar het politiebureau. De taxichauffeur had in de gaten wat me was overkomen en gaf aan geen geld van me te willen. Op het politiebureau werd me medegedeeld dat ik blij mocht zijn dat ik nog leefde. Het was logischer geweest als ze me hadden omgebracht, zeiden ze.”
Albert belde zijn ouders om te vertellen wat er was gebeurd. ,,Mijn moeder wilde dat ik naar huis zou komen, maar ik koos ervoor mijn reis en stage af te maken. Als ik naar huis was gegaan, dan zou deze angstaanjagende ervaring het laatste geweest zijn dat ik tijdens mijn onderzoek meegemaakt zou hebben. Dan zou ik hebben opgegeven. Dat wilde ik niet laten gebeuren.”
Na het halen van zijn master in de Gezondheidswetenschappen had Albert een goede baan in de farmacie. ,,Ik heb er een jaar in gewerkt, en tijdens dat jaar bleef dat pilotenbestaan maar aan me knagen. In mijn kennissenkring begon ik een beetje rond te vragen of mensen toevallig een piloot kenden. Zo kwam ik bij dorpsgenoot Evert Voortman terecht. Hij was net afgestudeerd en wist van de hoed en de rand. Ik denk dat we zeker honderd avonden samen in De Dijk aan een tafeltje hebben gezeten. Evert vertelde me alles, beantwoordde al mijn vragen en ik werd steeds enthousiaster. Mijn vader stond vierkant achter me en moedigde het idee aan om me voor de vliegopleiding in te schrijven aan. Goede vriend Tom Koning – die een soort motivatiegoeroe-werking op me had – steunde me. Het balletje ging steeds meer rollen.”
,,Ik was gezond, gemotiveerd, ongebonden en overtuigd dat ik het aankon. Ik had er zin in.” Albert besloot zich bij KLM in te schrijven voor de vliegopleiding en sloot een lening van anderhalve ton af om de studie te kunnen financieren. ,,Ik ben eind 2009 afgestudeerd na een periode van vijf maanden in Arizona te hebben doorgebracht. In dat gebied in de Verenigde Staten voltooit iedere piloot die zijn opleiding bij de KLM volgt het praktische gedeelte van de studie.” Na het afstuderen werd de kersverse piloot onderdeel van het Lufthansa Italia team. KLM had immers een wachtlijst met piloten waarvan niet te zeggen was wanneer Albert in aanmerking zou komen voor een plekje.
,,Voor mijn eerste baan als piloot werkte ik vanuit Milaan. Het dochterbedrijf van Lufthansa was daar opgericht, maar helaas was dat van korte duur. Ik woonde er prachtig in een klein dorpje aan het Lago Maggiore. In 2011 verhuisde ik naar Italië en in 2012 sloot Lufthansa Italia haar deuren.” Toen ontstond er een unieke situatie.
,,Moederbedrijf Lufthansa gaf aan dat, wanneer ik vloeiend Duits zou spreken, ik mocht solliciteren op een functie in Duitsland. Lufthansa werkt nooit met externen, dus dit was een hoge uitzondering. Ik ben in Milaan direct naar de Duitse school gegaan. In de tussentijd had ik net de Italiaanse taal een beetje onder de knie, maar nu bevond ik me dagelijks in een Duits instituut.”

‘Ik kijk er enorm
naar uit om
weer vrienden,
familie en
speeltuintjes
te kunnen
bezoeken, en
natuurlijk om weer
boven de wolken
te mogen zijn’

Zes weken later mocht Albert in Hamburg solliciteren. ,,Tijdens de sollicitatie kreeg je ter plekke een onderwerp aangewezen waarover je een presentatie in het Duits moest geven. Dit om aan te tonen dat je de taal echt onder de knie had.” Na zijn presentatie werd de Volendammer naar voren geroepen: ,,Meneer Koning, het spijt ons zeer, maar we moeten u mededelen dat u nog een keer moet gaan verhuizen.” Albert werd namelijk aangenomen als piloot voor moederbedrijf Lufthansa.
,,Op advies van Duitse collega’s besloot ik een appartement te huren in Mainz. Toen ik aankwam in de leuke stad werden al mijn verwachtingen overtroffen. Ik liep door het centrum richting mijn appartement en werd zo’n beetje door iedere vrouw op mijn wang gezoend. Ik dacht ‘dit gaat me wel goed af’. Achteraf hoorde ik dat het een speciale feestdag was waarop vrouwen iedere man mogen zoenen”, lacht hij.
Momenteel wordt een prachtig appartement aan de Rijn gebouwd voor Albert, Alice en hun dochtertje. ,,Alice en ik zijn gek op reizen. Zij is stewardess, dus onze levens sluiten ook professioneel naadloos op elkaar aan. We hadden nu de eerste verre reis met ons dochtertje Josephien naar California gepland staan, maar vanwege alle maatregelen omtrent het coronavirus kan dat logischerwijs niet doorgaan. Het luchtverkeer ligt nagenoeg helemaal stil. Ik kijk er enorm naar uit om weer vrienden, familie en speeltuintjes te kunnen bezoeken, en natuurlijk om weer boven de wolken te mogen zijn.”
Al jaren woont Albert in een huurappartement boven de hoofddoekjeswinkel van Mohamed. ,,Heel gezellig hoor, maar we willen toch weer het water opzoeken. Zoals ik dat ook in Volendam en Italië gewend was.” Albert heeft het prima naar zijn zin in Duitsland, maar probeert zijn vader nog zoveel mogelijk op te zoeken. ,,Helaas is mijn moeder vorig jaar januari overleden, dat gemis is nog altijd heel groot. Ik probeer mijn vader zoveel mogelijk te zien. Hij vliegt regelmatig mee met mijn vluchten en ik probeer op mijn beurt zoveel mogelijk vluchten naar Amsterdam te pakken zodat ik hem kan opzoeken. Ik pak dan vanaf Schiphol de bus naar Volendam en ga gezellig bij hem langs, dus gelukkig zien we elkaar - ondanks dat we in andere landen wonen - nog vaak.”

Ben je of ken je ook Volendammers of Edammers die over de grens wonen? Neem dan contact op met onze redacteur: kevin@nieuw-volendam.nl