Marcel en Giséla de Geus tijdens huwelijksreis aan de dood ontsnapt

Op 28 juni vertrok het stel richting Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka. ,,Nadat we geland waren, werden we gelijk naar nabijgelegen strandplaats, Negombo, gebracht”, begint Giséla haar verhaal. ,,We hebben daar eigenlijk niets meer gedaan dan twee dagen op het strand liggen. De derde dag reisden we door naar het Wilpattu National Park. Die dag vond één van onze schaarse activiteiten plaats tijdens deze vakantie. We hebben die middag met een aantal gidsen een safari gedaan, waarna we aan de rand van het park in een tentenkamp hebben overnacht. De volgende ochtend hebben we in het bijzijn van twee gidsen de omgeving verkend. We hebben tijdens deze wandelende ochtendsafari geen grote dieren gezien, alleen wat tropische vogels. Eenmaal teruggekomen in het tentenkamp zouden we in de open lucht gaan ontbijten. Marcel en ik wilden ons eerst wat opfrissen, dus liepen we richting onze tent. Wij waren die dag de enige gasten in het tentenkamp, dus we hadden de volledige aandacht van de gidsen.”
Marcel neemt het woord over. ,,Bij onze tent aangekomen werden we door de gidsen geroepen. Ze hadden een olifant gespot. We moesten opschieten als we hem wilden zien. Alle vijf de gidsen waren super enthousiast, en wij natuurlijk ook. We hebben zo’n vier minuten door de bossen gelopen om de olifant te kunnen zien. We bleven op een meter of dertig afstand staan en het dier bleef achter een groep bomen staan, waardoor we alleen zijn contouren zagen.”

‘Het duurde drie,
hooguit vier seconden
voordat de olifant bij me was;
hij is letterlijk over me heen gelopen’

Giséla; ,,Hij was gigantisch. De gidsen wisten ons te vertellen dat het een mannetje betrof van drieënhalve meter hoog en waarschijnlijk zo’n vijfduizend kilo zwaar. Ondanks zijn immense postuur moesten we goed kijken om hem te kunnen bewonderen. Eén van de gidsen maakte nog een grap dat de olifant zich achter een boom probeerde te verstoppen.” Marcel: ,,Alsof hij het hoorde zette hij op dat moment een stap in onze richting. Het viel even stil, maar al gauw werd stilte doorbroken door dezelfde gids. Run! Riep hij. Wat er toen gebeurde kan ik alleen omschrijven als complete chaos. De olifant kwam op ons af stormen en wij renden letterlijk voor ons leven. Het vijfduizend kilo zware beest had totaal geen last van obstakels als bossen en bomen. Hij rende er dwars doorheen en verpulverde alles op zijn pad…”
Giséla; ,,Tijdens de paniek viel ik op de grond. Ik keek op en zag de olifant snel naderen.” Marcel: ,,Ik rende op dat moment in de jungle, waar het vol stond met prikkelstruiken. Om mijn ogen te beschermen hield ik mijn armen voor mijn hoofd. Mijn armen, benen, buik, gezicht, alles lag open.” Giséla: ,,Het duurde drie, hooguit vier seconden voordat de olifant bij me was. Hij is letterlijk over me heen gelopen. Toen hij me voorbij was, wist ik gelijk dat mijn rechterbeen was gebroken. Ik zag dat mijn linkerbeen ook flink gehavend was door diepe wonden en sneeën, maar ik zat meer in over mijn rechterbeen. De olifant rende achter Marcel – die als enige geen kleding in schutkleuren droeg – aan de jungle in.”
Marcel: ,,Ik rende zo hard als ik kon, maar ik zag niet waar ik rende vanwege mijn armen die mijn ogen beschermden. De olifant kwam al gauw dichterbij. Het voelde alsof ik door het bos ingehaald werd. Ik raakte in paniek en probeerde om te kijken om in te schatten hoe dichtbij hij was. Op dat moment viel ik en uit instinct rolde ik gelijk opzij. Het beest stormde langs me en bleef rechtdoor rennen. Hij was zo groot dat hij waarschijnlijk over me heen heeft gekeken. Toen hij eenmaal uit het zicht was stond ik op en rende ik terug naar Giséla. Zij werd inmiddels naar de Jeep gedragen.”
De tijd vanaf het moment dat Giséla rechtop zat totdat de twee dichtstbijzijnde gidsen haar naar de safarijeep tilden, bedroeg precies twee minuten en vijftig seconden. ,,Ik weet dat zo exact omdat ik per ongeluk mijn camera heb aangezet toen ik overeind kwam. In de auto zag ik dat de teller op 2:50 stond. Het filmpje staat nog op mijn telefoon, maar we hebben het nog niet teruggekeken en we weten niet of we dat ooit wel gaan doen.”

‘Op de röntgenfoto’s
was gelijk te zien
dat mijn rechterscheen-
en kuitbeen waren gebroken;
ergens was dit een geruststelling
omdat er ook een kans bestond
dat mijn been verbrijzeld was’

Toen het stel herenigd was, werden ze door twee gidsen gelijk naar het dichtstbijzijnde hospitaaltje gebracht. ,,De faciliteiten waren zo minimaal dat ik daar niet geholpen kon worden”, licht Giséla toe. ,,Wel hebben de verplegers mijn wonden schoongemaakt en mijn rechterbeen gestabiliseerd. Niet veel later werd ik in een oud busje - dat voor hen diende als ambulance - naar een iets beter hospitaal gebracht dat twintig minuten verderop lag. Veel beter dan de eerste locatie was dit ziekenhuis helaas niet. We hadden het geluk dat één van onze gidsen een dokter in het hospitaal kende. Op aandringen van de gids werden we overal als eerste geholpen. We hoorden achteraf dat het niet ongebruikelijk is om langer dan een dag te wachten voor je geholpen wordt in dat gebied, dus dat scheelde.”
Giséla kreeg pijnstillers toegediend en werd onderzocht. ,,Ze hebben röntgenfoto’s van mijn benen en een echo van mijn buik gemaakt om te kijken of ik geen inwendige bloedingen had. Dat was gelukkig niet het geval. Op de röntgenfoto’s was gelijk te zien dat mijn rechterscheen- en kuitbeen waren gebroken. Ergens was dit een geruststelling omdat er ook een kans bestond dat mijn been verbrijzeld was.”
Marcel: ,,Terwijl Giséla onderzocht werd, ben ik met het thuisfront en de verzekeringsmaatschappijen gaan bellen. De timing was alleen niet lekker vanwege het tijdsverschil. In Nederland was het namelijk half zes ’s ochtends toen ik contact zocht.” Eenmaal in contact gekomen, heeft de verzekeringsmaatschappij snel geregeld dat Giséla naar het beste ziekenhuis van Sri Lanka werd verplaatst. ,,Er werd vanuit een ziekenhuis in Colombo een ambulance gestuurd om ons op te halen. Het duurde wel vijf uur voordat ze ’s avonds om half zeven bij ons waren. Diezelfde rit hadden wij nu ook voor de boeg. Onderweg hebben we nog wat gegeten, waardoor we om middernacht pas in het ziekenhuis aankwamen.”
Aangekomen in het ziekenhuis in de hoofdstad werd de Volendamse gelijk aan een infuus gelegd. ,,Toen het verband van haar benen werd gehaald schrokken we enorm. Het zag er zo slecht uit dat ik bang was dat haar been geamputeerd zou moeten worden”, slikt Marcel. ,,Ik had nog nooit zoiets gezien.” Giséla vult hem aan: ,,Ik keek naar mijn benen en dacht ‘dit is niet goed’. Ik had bloeduitstortingen en diepe wonden die nog erg bloedden. Mijn hele been was blauw, donkerrood en opgezwollen. De dokters hebben mijn wonden gehecht en stelden ons enigszins gerust. We zijn vervolgens met zijn tweeën op een kamertje gelegd. Eenmaal op bed liggend kwam pas echt binnen wat zich die ochtend had afgespeeld. We hebben de hele nacht geen oog dichtgedaan.”
De volgende ochtend werd Giséla opnieuw onderzocht. ,,Ditmaal in een ziekenhuis met moderne faciliteiten en dokters die vloeiend Engels spraken”, legt ze uit. ,,Er werden weer een hoop scans en echo’s gemaakt. Mijn hele lichaam werd onderzocht naar verwondingen. De chirurg vertelde ons dat de olifant waarschijnlijk toch op mijn been is gaan staan, en dat ik enorm veel geluk heb gehad dat het niet verbrijzeld is. Daarnaast had ik mazzel dat er weinig open wonden op mijn rechterbeen zaten. Ergens heb ik dus geluk gehad dat ik er zo vanaf ben gekomen.”
Op de nieuwe röntgenfoto’s was te zien dat het om nette breuken ging, die goed te opereren waren. ,,Dat was een grote geruststelling voor ons. Een tegenvaller die we op datzelfde moment ontdekten was dat ook mijn enkel gebroken bleek. Ik werd diezelfde dag nog geopereerd aan mijn breuken.” Marcel zag verslagen toe hoe zijn vrouw de operatiekamer binnen werd gereden. ,,Het duurde in totaal wel vier uur. Dat waren de langste uren uit mijn leven.”

‘Ik kreeg vanwege de spanning,
angst en medicijnen – op een
stukje banaan of watermeloen
na – geen hap door mijn keel’

,,Dagenlang lag ik in een klein kamertje zonder ramen”, vertelt Giséla. ,,Pas na vijf dagen zag ik weer eens zonlicht. Ik kon eindelijk in een rolstoel verplaatst worden, waardoor we naar een kamertje met balkon mochten. Het was zo’n intense periode, dat ik ook vier dagen bijna niks hebben gegeten. Ik kreeg vanwege de spanning, angst en medicijnen – op een stukje banaan of watermeloen na – geen hap door mijn keel. Na een aantal dagen is Marcel met de tuktuk langs de McDonald’s gegaan en die avond heb ik gelukkig wat westers eten weg kunnen krijgen.”
Na een intense week werd Giséla eindelijk fit genoeg bevonden om terug naar huis te vliegen. ,,Ik mocht met de rolstoel tot de deur van het vliegtuig worden gebracht, maar het stukje in het vliegtuig - naar de stoel toe - moest ik zonder rolstoel afkunnen. Wel mocht Marcel me ondersteunen. De verzekeringsmaatschappij had geregeld dat we businessclass vlogen, zodat mijn been gestrekt kon.” Vanwege de grote afstand, moest het echtpaar onderweg een overstap maken. ,,De eerste vlucht duurde vier uur, waarvan we drie en een halfuur hevige turbulentie hebben ervaren. Het was zo heftig, dat de stewardessen al die tijd ook met een veiligheidsgordel om op een stoel zaten. De tweede vlucht verliep gelukkig wat prettiger.”
Eenmaal thuisgekomen viel er een enorme last van hun schouders. ,,We hebben veel geluk gehad aan de goede zorg in het ziekenhuis in Colombo en aan de behulpzaamheid van de gidsen en de reisbureaus, maar we waren zo blij dat we weer op Nederlandse bodem waren.” Thuis trof het stel een gang vol met beterschapskaarten. ,,We werden overladen met berichtjes, bloemen, kaarten, appjes. Er was zelfs een moment dat mijn telefoon uitviel van de overbelasting. Al die lieve berichten hebben ons goed gedaan.”
Giséla is inmiddels bij Nederlandse ziekenhuizen onder behandeling. ,,De artsen verwachten dat revalideren wel drie maanden zal duren. In de tussentijd wordt mijn been in de gaten gehouden door middel van controlebezoekjes. Als alles goed geneest, kan ik straks weer alles doen zonder last te hebben.” Het stel had een maand vrij genomen om hun huwelijksreis te maken, maar na iets langer dan een week kwamen ze toegetakeld thuis. ,,We gaan eind dit jaar zeker nog een weekje weg om toch nog een kleine huwelijksreis mee te maken. Ditmaal in een land dichterbij huis, waar geen olifanten in het wild leven.”

Foto: Michelle Wever Photography